Om verkleinwoorden (diminutieven) af te leiden is in de standaardtaal het achtervoegsel -tje tjə (met als vormvarianten -je jə, -kje kjə, -pje pjə en -etje ətjə) in gebruik, zoals geïllustreerd in (1):

Verkleinwoorden zijn altijd het-woorden, ook als ze levende wezens aanduiden, zoals (het) vrouwtje naast (de) vrouw, en (het) katertje naast (de) kater. Het procedé is productief.

Het basiswoord van een verkleinwoord is meestal een substantief, maar ook andere woordsoorten zijn mogelijk:

Bij adjectieven en werkwoorden als basiswoord is er een voorkeur voor ongelede woorden.

Van Marle (1981).

De primaire betekenisbijdrage van het verkleinwoordsuffix met substantieven als basiswoord is ‘kleine x’, waar x de betekenis van het basiswoord is. Ook bij basiswoorden van andere woordsoorten treedt de betekenis van verkleining op. Daarnaast kan de verkleinvorm ook een positieve evaluatie of vertedering uitdrukken, zoals in een lief mannetje, maar ook een negatieve evaluatie, zoals in burgermannetje. Bovendien kan het verkleinwoord gebruikt worden om een vrouwelijk persoon aan te duiden. Dat zien we in vrouwelijke voornamen als Geertje, Guusje en Josje, en ook in een verkleinwoord als collegaatje, waarmee alleen vrouwelijke collega’s worden aangeduid. Verkleinwoorden van stofnamen, zoals biertje en wijntje, duiden een entiteit aan, een bepaalde hoeveelheid van de door het basiswoord genoemde stof.

Zie Bakema et al. (1993), Bakema (1998).