De plaats van articulatie van de w wordt weergegeven in Figuur 1.

Figuren 2 en 3 zijn MRI-afbeeldingen van respectievelijk ʋ aan het begin van een woord, namelijk in wee, en van de bilabiaal-velaire w aan het woordeinde, in ruw.

De Nederlandse w wordt verschillend gearticuleerd naargelang van de context in het woord en de regionale afkomst van de spreker. In het Nederlands-Nederlands is de courante variant in de aanzet van woorden de stemhebbende labiodentale glijklank ʋ (zie Figuur 1), terwijl men in het Belgisch-Nederlands, maar ook in de zuidelijke provincies van Nederland, een stemhebbende bilabiale glijklank β̞ heeft (in Figuur 1 als w voorgesteld) (zie ook 1.1.2.1.5 De uitspraak van de w) en in het Surinaams-Nederlands een bilabiaal-velaire approximant w (dezelfde klank als in het Engelse wait ‘wacht’). Deze bilabiaal-velaire approximant is ook de normale variant in coda's.

De w in coda’s kan dus worden gespecificeerd als [+achter].

In aanzetten (van lettergrepen) die tussen twee klinkers in staan, kunnen beide varianten (dus ʋ / β̞ enerzijds en w anderzijds) gebruikt worden.

Mees & Collins (1982).

Tabellen 1 en 2 geven een aantal voorbeeldzinnen met w in verschillende fonologische contexten (aan het begin van een woord, tussen twee klinkers, en aan het woordeinde) voor het Nederlands-Nederlands en Belgisch Nederlands. De bijhorende spectrogrammen en geluidsbestanden worden telkens gegeven.

Mees & Collins (1982), Van der Torre (2003), Rietveld & Van Heuven (2016).