Zelfstandig die en dat kunnen verwijzen naar een eerdergenoemde persoon of zaak, net zoals de persoonlijke voornaamwoorden van de derde persoon. In het algemeen kan gesteld worden, dat bij voorkeur het aanwijzend voornaamwoord gebruikt wordt als wordt teruggewezen naar een persoon of zaak die pas in de conversatie geïntroduceerd is. Heel vaak openen die en dat dan ook een nieuwe zin. In de daarop volgende zin kan dan weer een persoonlijk voornaamwoord gebruikt worden. Vergelijk:

Het persoonlijk voornaamwoord heeft daarentegen sterk de voorkeur wanneer naar een persoon of zaak teruggewezen wordt die al langer 'gespreksonderwerp' is en dus geen nieuwe informatie verschaft. Vandaar dat in de volgende stukjes conversatie, waarin de man en de stoel al 'bekend' moeten zijn (anders stond er respectievelijk Er leunde een man tegen de muur en Er stond een stoel in de hoek of In de hoek stond een stoel) alleen een persoonlijk voornaamwoord gebruikt kan worden:

In formeel taalgebruik komt in plaats van die ook deze voor, met name wanneer naar een persoon verwezen wordt, bijv.:

Bij verwijzing naar meer dan één persoon krijgt deze een meervouds-n:

In gesproken taal kunnen het aanwijzend voornaamwoord die en de gereduceerde vorm van het persoonlijk voornaamwoord derde persoon enkelvoud (ie, die) samenvallen. Om dubbelzinnigheid te vermijden zal men daarom in een zin als de volgende die (enigszins) beklemtonen:

De dubbelzinnigheid wordt in ieder geval vermeden door gebruik van het meer formele deze.