De afhankelijke zinnen waar het hier om gaat maken als complement of als toevoeging (veelal een bijvoeglijke nabepaling) deel uit van een naamwoordelijke, een adjectivische of een bijwoordelijke constituent. Bij achteropplaatsing staan ze dus los van de kern waar ze betrekking op hebben. Op het niveau van de zin geredeneerd hebben we dus met zinsdeelstukken te maken.

Achteraanplaatsing is regel bij de volgende types zinnen:

Bij de volgende categorieën zinnen is er een sterke tendens tot achteropplaatsing:

Een factor die mede een rol kan spelen bij achteropplaatsing is de volgende: wanneer op een constituent met een afhankelijke zin als deel (in de functie van bepaling of complement) nog slechts één enkel element zou volgen, zoals alleen een achter-pv of alleen het scheidbare deel van een samengesteld werkwoord, dan heeft achteropplaatsing van de afhankelijke zin de voorkeur. Dit komt zowel de verstaanbaarheid als de elegantie van de zin ten goede. Deze tendens wordt dwingender naargelang de afhankelijke zin omvangrijker is. Vergelijk bijvoorbeeld de volgende paren zinnen:

Bij 30 en 31 is er nauwelijks enig stilistisch verschil, al zal in gesproken taal gemakkelijker de (b) -variant gebruikt worden. Bij 32 t/m 34 daarentegen verdienen de (b) -zinnen uit het oogpunt van vlotheid en elegantie beslist de voorkeur boven de (a) -zinnen. Om die reden (en niet omdat ze niet helemaal grammaticaal zouden zijn) hebben deze (b) -zinnen het label 'twijfelachtig' gekregen.

In gevallen als de volgende is achteropplaatsing van de afhankelijke zin zelfs dwingend (vergelijk met de voorbeelden 18 en 19):