Zijn er meer bijwoordelijke bepalingen in het middenstuk van de zin, dan kan men de volgende tendens voor de onderlinge plaatsing ervan vaststellen.

De bijwoordelijke bepaling van tijd gaat gewoonlijk aan de andere bijwoordelijke bepalingen (dus ook die van plaats) vooraf, bijv.:

Vergelijk met 2 echter 4:

In deze laatste zin staat de plaatsbepaling vóór de tijdsbepaling. Deze zin heeft niet dezelfde betekenis als 2. In 4 schept in Zweden een algemeen ruimtelijk kader voor de rest van de zin. Tijdsbepaling en lijdend voorwerp zijn informatief prominenter. Tijds- en plaatsbepaling kunnen ook samen een algemene kaderscheppende functie vervullen, bijv.:

Nu wordt het lijdend voorwerp alleen als informatief belangrijk voorgesteld. In 5 hebben de bepalingen weer als volgorde: tijd vóór plaats.

Bepalingen met een kaderscheppende functie kunnen ook op de eerste zinsplaats staan (zie [21·3·2·1/ii]) en bovendien soms vóór het onderwerp in het middenstuk (zie [21·4·8·2]).

Een vergelijkbaar betekenisverschil doet zich voor ten aanzien van het volgende paar zinnen:

Zin 6b is een normaal antwoord op een vraag als 'wat heeft Luk buiten gedaan?', terwijl 6a een adequaat antwoord is op de vraag 'wat heeft Luk gedaan?'.

Een andere tendens is dat de aanwijzende bijwoorden van plaats hier, daar, ginder, ginds meestal zo ver mogelijk vooraan - dus vóór andere bepalingen -, maar nog achter de voornaamwoordelijke elementen staan, bijv.:

Ze kunnen wel verder naar achteren komen als het bijwoord een nabepaling bij zich heeft; vergelijk met 7: