De distinctieve kenmerken van ɔu kunnen worden gespecificeerd door de distinctieve kenmerken voor de begin- en eindklank van de diftong apart weer te geven, respectievelijk [–hoog, +laag, –gespannen, +rond, +achter] en [+hoog, –laag, +gespannen, +rond, +achter].

Voor de Nederlands-Nederlandse variant met ongeronde beginklank zijn de specificaties als volgt: [–hoog, +laag, –gespannen, –rond, +achter] en [+hoog, –laag, +gespannen, +rond, +achter].

Deze weergave gaat er wel van uit dat de plaatskenmerken voor de begin- en eindklank van de diftong gelijk zijn, maar dit is voor veel sprekers niet het geval.

De klinker ɔu kan niet voorkomen als er een r in dezelfde lettergreep staat (een tautosyllabische r), omdat r een centraliserend effect heeft op de voorafgaande klinker. Dit effect is in strijd met de sluitende beweging die de tong maakt bij de articulatie van ɔu.

Zie Booij 1995: 6-7.

Binnen een lettergreep kan ɔu niet gevolgd worden door de glijklank j, wellicht omdat er voor de eindklank van de diftong (de u) een articulatorische beweging achteraan in de mond plaatsvindt, die haaks staat op de beweging vooraan in de mond die nodig is voor de articulatie van de glijklank j.

Zie Booij 1995: 7.