Als lijdendvoorwerpszin komen vooral bijzinnen met de voegwoorden dat (afhankelijke mededeling) en of (afhankelijke vraag) voor, bijv.:

Voor of-zinnen in balansschikking zie men type [6].

Voorbeelden van beknopte bijzinnen met (om) te + infinitief als lijdendvoorwerpszin zijn:

Ook afhankelijke vragen ingeleid door een vraagwoord kunnen als lijdend voorwerp fungeren, bijv.:

Bijzinnen met een voegwoord van voorwaarde kunnen ook als lijdend voorwerp dienst doen; men spreekt hier ook wel van conditionele lijdendvoorwerpszinnen. Een voorbeeld is:

In deze zin fungeert het als voorlopig lijdend voorwerp.

Lijdendvoorwerpszinnen kunnen ook de vorm hebben van een hoofdzin. Meestal gaat het om zinnen in de directe of de zogenaamde semi-directe rede, bijv.:

Afgezien hiervan kunnen lijdendvoorwerpszinnen met voor-pv zonder voegwoord ook voorkomen als het gezegde van de hoofdzin geen werkwoord met een communicatief betekenismoment bevat (zie iii hieronder). De mogelijkheden om zinnen van dit subtype te gebruiken zijn in de verschillende delen van het taalgebied niet hetzelfde. Voorbeelden zijn:

Zowel voor de zinnen in de semi-directe rede als voor dit subtype geldt: lijdendvoorwerpszinnen met voor-pv zonder voegwoord hebben een duidelijke voorkeur voor plaatsing vóór de rompzin, of anders gezegd: op de eerste zinsplaats van de samengestelde zin. Voorzover de (b) -zinnen voorkomen, is dat vooral in gesproken taal.

Ook of-zinnen in balansschikking kunnen als lijdend voorwerp gebruikt worden. Ze staan altijd op de laatste zinsplaats. Een voorbeeld is:

Een betrekkelijke bijzin met ingesloten antecedent als lijdend voorwerp is bijv.: