In het Nederlands kunnen adjectieven gebruikt worden als bijwoorden zonder enige morfologische markering. Zo worden de woorden leuk en onwijs in de zinnen (1a) gebruikt als een adjectief, en in zin (1b) als een bijwoord:

Toch zijn er ook achtervoegsels waarmee specifiek bijwoorden gemaakt kunnen worden. Het basiswoord is meestal een adjectief, maar een substantief bij de achtervoegsels -gewijs/gewijze, -halve en -waarts. Het suffix -s komt ook voor met een substantief als basiswoord, en in de vorm van een infintief in het bijwoord vervolgens.

De meeste suffixen zijn inheems; alleen het suffix -iter is uitheems en ontleend aan het Latijn.

Sommige van de typen gelede bijwoorden genoemd in Tabel 1 worden ook gebruikt als adjectief. Dat geldt met name voor woorden eindigend op -gewijs en -waarts, zoals in:

Ook het bijwoord recentelijk wordt wel gebruikt als adjectief in plaats van het adjectief recent, zoals in:

maar dit wordt in veel taaladviezen afgeraden.

Zie Taaladvies.net: recentelijk .

Evenzo wordt respectievelijk gebruikt in plaats van het adjectief respectief, zoals in de respectievelijke ouders.

Veel bijwoorden met een betrekkelijk ondoorzichtige betekenis eindigen op het suffix -s. Voorbeelden zijn bijwoorden als:

Historisch markeerde dit suffix een naamval van substantieven, namelijk genitief enkelvoud. Woorden en woordgroepen met deze naamval konden gebruikt worden als bijwoordelijke bepalingen. Zo werd het suffix -s een suffix om bijwoorden te vormen van woorden en woordgroepen.

Zie Van Loey (1964: 241), Van Bree (2010: 448-452).

We zien dit suffix ook optreden in bijwoorden met een verkleinsuffix zoals frisjes en stilletjes, in combinatie met het suffix -ling, en als laatste klank van het suffix -waarts.

Diepeveen (2012), Diepeveen & Van de Velde (2012), Corver (2022)..