Van het woord er kunnen verschillende gebruikswijzen onderscheiden worden, waarvan sommige kunnen samenvallen (zie [8·6·1·2]). Wat hun plaatsingsmogelijkheid in (het middenstuk van) de zin betreft, kunnen die gebruikswijzen in twee groepen gesplitst worden.

Het presentatieve er volgt, als het niet op de eerste zinsplaats staat (zie [21·3·2·1/i3]), direct op de voor-pv of op de bindterm. Voorbeelden zijn:

Het onderwerp komt verder naar achteren in het middenstuk. In de voorbeelden 1 en 2 staat het (toevallig) vlak achter er, maar uit de volgende voorbeelden blijkt dat bijv. een bijwoordelijke bepaling daar nog tussen staat:

Het locatieve, het kwantitatieve en het prepositionele er (ook indien dit niet-verwijzend gebruikt is) komen gewoonlijk meteen achter het onderwerp (de (a) -zinnen hieronder), of indien het onderwerp niet in het middenstuk staat, meteen achter de eerste pool (de (b) -zinnen). Voorbeelden in de verschillende gebruikswijzen zijn respectievelijk:

In de genoemde gebruikswijzen kan er van plaats variëren ten opzichte van wederkerende voornaamwoorden en beklemtoonde elementen als voorwerp: er kan ervóór staan (dus na het onderwerp of na de eerste pool), maar het kan er ook op volgen. Vergelijk:

Er moet steeds volgen op een aanwijzend voornaamwoord als onderwerp:

Er staat, hehalve als het kwantitatief is, verplicht na gereduceerde vormen van het persoonlijk voornaamwoord - ook het geldt als een gereduceerde vorm -:

maar: