Bij het toekennen van zinsaccenten aan bepaalde woorden in een zin speelt de prosodische structuur een belangrijke rol. De prosodische structuur van zinnen wordt gewoonlijk opgedeeld in de volgende prosodische constituenten of prosodische domeinen: de spraakuiting (U), de intonationele frase (IP), en de fonologische frase (φ).

Zie paragraaf 1.7 en Nespor & Vogel 1986.

De fonologische frase kan verder worden opgedeeld in prosodische woorden, die weer bestaan uit voeten en syllaben (lettergrepen) (zie paragraaf 1.2). In (1) is een overzicht gegeven van de prosodische constituenten die hier van belang zijn.

Elk domein dat focus draagt, krijgt één zinsaccent (zie paragraaf 1.8.1.1). Binnen dat domein is er één woord, en specifieker één lettergreep, waarop het zinsaccent gerealiseerd wordt. Het begrip ‘hoofd’ is hier van belang: een prosodisch domein heeft een prosodisch hoofd, dat het ankerpunt vormt voor het zinsaccent.

Rietveld & Van Heuven (2016: 288).

Een focusdomein kan bestaan uit slechts één woord (of zelfs uit één lettergreep, in het geval van vernauwd focus; zie paragraaf 1.7.1.1), of uit meerdere woorden. In het laatste geval valt het accent op het prosodisch woord dat het hoofd vormt van de fonologische frase. Binnen een prosodisch woord is het hoofd de syllabe die de woordklemtoon draagt (paragraaf 1.7). Wanneer een woord een zinsaccent krijgt, valt het accent dus altijd op de beklemtoonde lettergreep van dat woord. Zo zien we dat in zin (2) binnen het focusdomein in de kamer het zinsaccent valt op het inhoudswoord kamer, en daarbinnen op de eerste lettergreep, die de klemtoon draagt.

Wanneer een samenstelling (die per definitie uit meerdere prosodische woorden bestaat) een zinsaccent krijgt, valt het accent op de beklemtoonde constituent (zie paragraaf 1.6.4).