Een aantal adjectivische suffixen draagt niet zelf de hoofdklemtoon, maar brengt deze op de voorafgaande syllabe, de laatste syllabe van het basiswoord.

Zie Schultink (1980) voor gedetailleerde observaties over deze klemtoonpatronen.

De suffixen -baar en -end brengen alleen accentverschuiving van het grondwoord teweeg, als dat grondwoord een scheidbaar samengesteld werkwoord is, zoals óverdragen of úitmunten. Vergelijk de volgende woorden met deze suffixen, maar dan afgeleid van een niet scheidbaar werkwoord:

Het suffix -end wordt ook gebruikt om tegenwoordige deelwoorden te maken, naast het gebruik als suffix voor bijvoeglijke naamwoorden. In het eerste geval vindt geen klemtoonverschuiving plaats, omdat in het Nederlands suffixen voor flexie altijd klemtoonneutraal zijn. Daardoor krijgen we woordparen als de volgende:

De tegenwoordige deelwoorden hebben dezelfde lexicale betekenis als hun grondwoorden, maar de bijvoeglijke naamwoorden kunnen speciale betekenissen hebben, en duiden dan in plaats van een gebeurtenis een eigenschap aan. Zo betekent meegáánd dat iemand de eigenschap heeft zich soepel te schikken, nadénkend betekent ‘peinzend’, en opléttend heeft de betekenis ‘aandachtig’.