f is een stemloze en v een stemhebbende labiodentale fricatief. Bij de articulatie van deze klanken is er licht contact tussen de binnenkant van de onderlip en de bovenste voortanden (zie Figuur 1).

Figuur 2 is een MRI-afbeelding van de f in fee.

Stemhebbende fricatieven worden aan het begin van een woord of lettergreep verstemloosd in het Nederlands-Nederlands, en in mindere mate ook in het Belgisch-Nederlands. In het geval van de labiodentale wrijfklank v lijkt het proces van verstemlozing zich fonetisch verschillend te voltrekken in deze variëteiten. Sprekers van het Belgisch-Nederlands (en in mindere mate ook sprekers in het zuiden van Nederland) maken een lengteverschil tussen v en f, waarbij ze v korter en f langer uitspreken, zodat ze op die manier toch een onderscheid behouden tussen de stemhebbende en stemloze variant.

Niettegenstaande blijft er in het Belgisch-Nederlands ook een verschil in stemhebbendheid tussen de twee labiodentale fricatieven bestaan; zie Pinget (2015).

In het noorden en midden van Nederland en in de Randstad groeien de stemhebbende en stemloze variant naar elkaar toe.

Van de Velde et al. (2010: 401).

Tabellen 1-4 geven een aantal voorbeeldzinnen met f (Tabellen 1 en 2) en v (Tabellen 3 en 4) in verschillende fonologische contexten (aan het begin van een woord, tussen twee klinkers, en aan het einde van een woord) voor het Nederlands Nederlands (Tabellen 1 en 3) en Belgisch-Nederlands (Tabellen 2 en 4). De bijhorende spectrogrammen en geluidsbestanden worden telkens gegeven.

Van de Velde et al. (2010), Rietveld & Van Heuven (2016