Door het gebruik van moeten geeft de spreker of schrijver te kennen dat het in de zin uitgedrukte op grond van bepaalde beschikbare gegevens (bijv. getuigenissen van anderen) op een dwingende manier waarschijnlijk is:

Niet tot de standaardtaal behoort het gebruik van de imperfectumvorm moest(en) in conditionele bijzinnen (met of zonder voegwoord) zoals de volgende:

Dit soort constructies is beperkt tot Belgisch-Nederlands. Ze komen in de praktijk van het Belgisch-Nederlandse taalgebruik algemeen en frequent voor. In plaats van zulke zinnen is in de standaardtaal altijd een als -zin (zonder moest(en) ) of een zin zonder voegwoord met een vóór-pv als eerste zinsdeel mogelijk (zie respectievelijk de voorbeelden 7b en 7c bij mogen), soms - maar bijv. niet in het geval van 7 - een zin met mocht(en) . Zie voor het gebruik van mocht(en) in conditionele zinnen verderop bij d, 2.

In de standaardtaal komt wel de uitdrukking x moest eens weten... voor die betekent 'stel dat x het wist', met als implicatie 'dan zou hij of zij (aangenaam of onaangenaam) verrast zijn'. Voorbeelden:

Dit gebruik is vergelijkbaar met dat van mocht(en) in een zin als 36, zij het dat mochten daar - althans in de standaardtaal - niet vervangbaar is door moesten. Voor moeten in of-zinnen die een negatieve voorwaarde noemen voor het eerste lid van een nevenschikking (exclusieve disjunctie), zie men [26.2.1.3/2].