Als complement bij een substantivische kern kunnen beknopte bijzinnen met om te of te + infinitief optreden. Deze hebben de waarde van een voegwoordelijke (volledige) bijzin en kunnen zodoende geparafraseerd worden met een bijzin die wordt ingeleid door een voegwoord. Voorbeelden hiervan zijn:

Het gebruik van om is in deze complementszinnen vrijwel altijd mogelijk, maar niet verplicht. In vlot gesproken taalgebruik bestaat er echter een duidelijke voorkeur voor om te in plaats van te. Het weglaten van om doet gauw schrijftalig aan.

Wanneer het kernsubstantief een vorm van mededelen of van ervaren zonder meer noemt (de mededeling, het bericht, de verklaring, het gevoel, de verwachting, enz.) is het gebruik van om uitgesloten, bijv.:

Drukt het kernsubstantief een vorm van mededelen of ervaren met een bijkomend betekeniselement (bijv. een doel) uit (het bevel, de wens, het verzoek, enz.), dan is om weer wèl mogelijk (maar niet verplicht) en bestaat er in gesproken taalgebruik ook duidelijk een voorkeur voor om te in plaats van te, bijv.:

Zie ook [19.3.3/2].

Beknopte bijzinnen met infinitieven met om te of te kunnen voorwerpen of bepalingen bevatten, bijv.:

Complementen in de vorm van beknopte bijzinnen met om te of te + infinitief komen na eventuele nabepalingen, met één uitzondering: de bijstelling, die gewoonlijk op de beknopte bijzin volgt. Maar wanneer de bijstelling een herhaling, correctie of verzwakking tot uitdrukking brengt, kan ze ook voor de beknopte bijzin staan:

Met een bijstelling in de zin:

Complementen in de vorm van een beknopte bijzin met om te of te + infinitief kunnen ook eventueel verderop in de zin voorkomen, bijv.:

Zie ook [21.7.3.1/2], [3].