In de standaardtaal komt het tweede deel van een gesplitst voornaamwoordelijk bijwoord in de regel vóór alle werkwoordelijke elementen te staan (zie [21·5·2·2/1]). Vooral in regionaal taalgebruik kan het echter ook tussen de werkwoordelijke elementen, dus in de tweede pool staan (in drie- en meerledige werkwoordelijke eindgroepen blijft het gewoonlijk vóór het zelfstandig werkwoord staan; zie voorbeeld 2b). Dit type doorbreking komt algemeen voor in Belgisch Nederlands. Voorbeelden zijn:

Regionaal is ook de doorbreking van de werkwoordelijke eindgroep door een voorwerp of door een bijwoordelijke bepaling, zoals in de volgende (b)-zinnen:

Dergelijke doorbrekingsgevallen komen voor in Belgisch Nederlands, maar ze zijn minder algemeen dan het onder 1 vermelde type.

Voorbeelden van een andersoortige doorbreking zijn de volgende (b)-zinnen:

De precieze status van dit soort (niet typisch geografisch gebonden) gevallen is niet helemaal duidelijk: er lijkt in de (b)-zinnen sprake te zijn van een constructie die het midden houdt tussen groepsvormend (of quasi-groepsvormend; zie 7) en niet-groepsvormend gebruik van proberen. Op het eerste wijst de plaatsing voor alle werkwoordsvormen van het lijdend voorwerp (de bal, respectievelijk dat artikel samen met de bepaling intussen), op het tweede de plaatsing na probeert/proberen/geprobeerd van de bijwoordelijke bepaling in het doel, respectievelijk het indirect object aan de redactie. Vergelijk [18·5·1·2].