Het zinsdeel dat samen met een deel van een werkwoordelijk gezegde op de eerste zinsplaats kan komen, is veelal een voorwerp of een bijwoordelijke bepaling - soms komen beide tegelijk voor (zie 4) -, bijv.:

Op die manier treedt bijvoorbeeld het onderwerp, zoals in zin 2, meer op de voorgrond dan in een vergelijkbare zin als 5, waar het op de eerste zinsplaats staat:

De vooropgeplaatste infiniete werkwoordsvorm en het bijhorende zinsdeel of de bijhorende zinsdelen functioneren als één geheel. Ze kunnen dan soms door het voornaamwoord dat vervangen worden, bijv. in plaats van 1 en 4:

Dat geldt ook bijv. voor het volgende geval, waarin deed als 'steunwerkwoord' optreedt (vergelijk [21·3·3·3/1]):

In sommige gevallen kan een inherent met een werkwoord verbonden element samen met een infiniete werkwoordsvorm vooraan voorkomen. (Zie voor inherente elementen [21·5·2·1].) Ook deze elementen functioneren samen met het werkwoord als één geheel. Het werkwoord waar ze bij horen komt in deze gevallen niet alleen op de eerste zinsplaats voor. Het inherent met het werkwoord verbonden element kent die mogelijkheid daarentegen wel (zie [21·3·4]). Vergelijk bijvoorbeeld met elkaar:

Hierbij moet aangetekend worden dat ook (c) -varianten zoals die uit de zojuist gegeven reeks voorbeelden over het algemeen minder gewoon zijn dan varianten waarin het gecursiveerde deel vlak vóór de tweede pool staat, bijv:

Ook het ontkennende bijwoord niet kan, al dan niet vergezeld van nog een ander zinsdeel, samen met een deelwoord vooropgeplaatst worden. Voorbeelden zijn:

Het betreft hier meestal passieve constructies. Het onderwerp van de zin, dat vaak wat complexer van vorm is (zie [21·1·3/2]) is naar achteren verschoven, waardoor het als informatief belangrijkste element op de voorgrond kan treden. Het gaat hierbij vaak om een soort dubbele tegenstelling, wat tot uitdrukking komt door een accent zowel op niet als op een element verderop in de zin.

Voor de mogelijkheid om alleen niet op de eerste zinsplaats te zetten zie men [21·3·2·2/3].