Als een nevenschikking in een zin de functie van onderwerp vervult, is het belangrijk het grammatische getal ervan te kennen, omdat het getal van het onderwerp het getal en dus de vorm van de persoonsvorm bepaalt.

Bestaat een nevenschikking uitsluitend uit meervoudige leden (afgezien van de onder 2, regel [3][c] genoemde gevallen), dan is het grammatische getal van die nevenschikking 'meervoud' en heeft de persoonsvorm dus de meervoudsvorm. Vergelijk (onderwerp en persoonsvorm zijn hier en verder gecursiveerd):

Bestaat een nevenschikking uit een of meer meervoudige en een of meer enkelvoudige leden (afgezien van de onder 2, regel [3][c] genoemde gevallen), dan is een meervoudige persoonsvorm altijd mogelijk:

Voor bijzonderheden die zich in dit geval bij de voegwoorden en en of voordoen, wordt verwezen naar(25.1.2.1.3, categorie 3[5]), respectievelijk(25.4.2.1.4, sectie b).

Bestaat een nevenschikking uit enkelvoudige leden - afgezien van de onder 3 en 4 besproken gevallen -, dan kan het grammatische getal ervan 'meervoud' en 'enkelvoud' zijn, en de persoonsvorm dus een meervoudige of enkelvoudige vorm hebben. Hieronder volgen enkele regels die algemeen zijn, in die zin dat ze onafhankelijk zijn van het gebruikte verbindingsmiddel (al zullen in bepaalde constructies wel vooral bepaalde voegwoorden voorkomen). Regels die specifiek zijn voor het gebruikte verbindingsmiddel (voegwoord, reeksvormer of asyndeton), worden in de hoofdstukken 25 en 26 gegeven.

Is het onderwerp een gesplitste nevenschikking (zie [24.4.3]), dan bepaalt het getal van het vooropgeplaatste lid het getal van de persoonsvorm. Vergelijk:

Een bijzonder geval vormt de onderwerpsnevenschikking waarvan de leden bestaan uit een persoonlijk voornaamwoord van de eerste persoon enkelvoud ( ik ) en een persoonlijk voornaamwoord van de tweede of derde persoon enkelvoud ( jij , hij , zij , het ). In de gevallen waarin het verbindingselement (volgens de in de hoofdstukken 25 en 26 vermelde regels) een meervoudige persoonsvorm vereist (zoals hebben in 21), of een persoonsvorm die voor de betrokken voornaamwoorden hetzelfde is (zoals moet in 22, dat zowel met hij als met ik gecombineerd kan worden), levert de congruentie geen moeilijkheden op, bijv.:

Als er echter volgens deze regels een enkelvoudige persoonsvorm vereist is die in het enkelvoud vormverschil kent, en/of als er zowel een enkelvoudige als een meervoudige persoonsvorm gebruikt kan worden, is het onduidelijk welke vorm de juiste of de meest aanvaardbare is. Voorbeelden:

In gevallen als deze is het daarom aan te bevelen de nevenschikking te splitsen (zie 25) of een andere constructie te gebruiken (bijv. 26):

Zoals hierboven vermeld, worden in de hoofdstukken 25 en 26 regels gegeven die specifiek zijn voor bepaalde voegwoorden en reeksvormers of voor de asyndetische verbinding. Die regels kunnen betrekking hebben op gevallen waarin een meervoudige of een enkelvoudige persoonsvorm verplicht is, of waarin beide mogelijkheden bestaan, al dan niet met voorkeur voor één van beide. Ook afgezien van de onder 2, regel [3][c], en 4 vermelde gevallen, lossen deze echter niet alle problemen op die zich in de praktijk kunnen voordoen. Ten dele ligt dit aan de verschillende interpretatiemogelijkheden die er kunnen zijn - zoals hierboven uiteengezet naar aanleiding van de voorbeelden 13 en 17 -, ten dele aan het individuele taalgevoel van de taalgebruikers.