Samenstellingen en woordgroepen bestaan uit meer dan een prosodisch woord. Degeminatie wordt ook toegepast in deze grotere domeinen, maar is dan optioneel, en afhankelijk van de spreekstijl, zoals in de volgende samenstellingen.

Ook in woordgroepen kan degeminatie optreden, zoals in de woordgroep op palen die kan worden uitgesproken als ɔpalə(n).

In minder frequente woorden kan de degeminatie ook gedeeltelijk zijn. Je krijgt dan één, wat langere medeklinker, zoals in de samenstelling kanttekening:

In de woordgroep at tonijn kan er sprake zijn van een lange t: (dus zonder degeminatie), en de t⸳ van de samenstelling kanttekening zit daar qua lengte tussen in.

Zie Martens & Quené (1994), Ernestus (2000).

Degeminatie kan als effect hebben dat het verschil tussen twee woorden moeilijk gehoord kan worden, zoals in de volgende woordparen:

De punt in de transcriptie van deze woorden staat voor ‘halflang’, dus niet voor een syllabegrens.

Bij nadrukkelijk spreken kan het verschil tussen deze woorden hoorbaar gemaakt worden door een verschil in syllabestructuur. In verassen valt de syllabegrens dan na de r, terwijl de r in verrassen ambisyllabisch is. In meer informele spreekstijl zal ook de r van verassen ambisyllabisch worden gerealiseerd, en is het verschil tussen deze twee woorden niet meer hoorbaar.