Adjectieven en equivalenten daarvan (deelwoorden en infinitieven met te) die als voorbepaling bij een substantief gebruikt worden, kunnen vergezeld gaan van allerlei elementen zoals de gecursiveerde woorden in de volgende voorbeelden:

Zulke elementen zijn niet zonder meer gelijk te stellen met (voor) bepalingen bij een adjectivische kern zoals zeer in (een) zeer hard (gesteente) . Zie over het verschil [15.2/2].

De samenhang binnen de hier bedoelde woordcombinaties kan inzichtelijk gemaakt worden als we een verband leggen tussen het gebruik van adjectieven en werkwoorden als (deel van een) gezegde in een zin en het attributieve gebruik van diezelfde elementen. Vergelijk in de volgende voorbeelden telkens de (a)- en de (b)-zin met (c):

In zin 5a, evenals in de betrekkelijke bijzin in 5b, is het adjectief gangbaar naamwoordelijk deel van het gezegde. In diezelfde zinnen vervult in Bulgarije de functie van bijwoordelijke bepaling van plaats. In zin 6a en in de betrekkelijke bijzin in 6b is het werkwoordelijk gezegde aten vergezeld van het lijdend voorwerp broodjes en de bijwoordelijke bepaling van hoedanigheid met veel smaak. De zinnen 7a en 7b bevatten behalve de werkwoordsvorm te onderscheiden de ontkenning niet en de bijwoordelijke bepaling van middel met het blote oog. De genoemde zinsdelen zien we in de overeenkomstige (c) -zinnen terugkeren, maar nu als delen van een naamwoordelijke constituent die voor de kern daarvan staan.

Vatten we de adjectieven, deelwoorden en infinitieven op als vooropgeplaatste (naamwoordelijke of werkwoordelijke) gezegdes, dan kunnen we heel in het algemeen stellen dat samen met het gezegde andere elementen met de waarde van een zinsdeel via een adjectivische constituent (bijv. in Bulgarije gangbare in 5c) mee geïncorporeerd zijn in een naamwoordelijke constituent ( de in Bulgarije gangbare gewoontes in het gegeven voorbeeld). Aangezien over de wijze waarop een en ander precies in z'n werk gaat nog te veel onduidelijkheid bestaat, volstaan we hier met een globale weergave van de voornaamste mogelijkheden van wat wij incorporatie van zinsdelen noemen.

Andere voorbeelden van naamwoordelijke constituenten met in een adjectivische voorbepaling geïncorporeerde zinsdelen zijn:

Worden geïncorporeerde elementen gecombineerd met een graadaanduidende of kwantificerende voorbepaling, dan staan ze daar verplicht voor. Vergelijk:

Beperkingen op deze, vooral in geschreven taalgebruik voorkomende, vooropgeplaatste constructies worden voorzover we kunnen overzien alleen opgelegd door de factoren verstaanbaarheid en elegantie. Deze zijn evenwel niet nauwkeurig te formuleren. Bij heel uitgebreide reeksen elementen zal men gauw geneigd zijn een bijzin als nabepaling bij een substantief te gebruiken in plaats van allerlei elementen in een adjectivische constituent als voorbepaling te incorporeren, vergelijk bijv. 16b met 16a:

Verder vermijdt men om eufonische redenen zoveel mogelijk dat twee gelijkluidende lidwoorden of voornaamwoorden op elkaar zouden volgen. Vergelijk bijv.:

De (b) -varianten verdienen duidelijk de voorkeur boven de constructies in (a). Bij een opeenvolging van de of het en een overtreffende trap met het (bijv. het moeilijkst), kan men ook dit laatste het weglaten. Vergelijk met 18a:

De onderlinge volgorde van de geïncorporeerde zinsdelen is in principe dezelfde als die in een volledige zin (zie [21]), zij het dat ze wel altijd aan het gezegde (het adjectief, het deelwoord, enz.) voorafgaan.