Wat hun functie betreft kan er een onderscheid gemaakt worden tussen klanknabootsende en niet-klanknabootsende tussenwerpsels.

In de literatuur zijn verschillende voorstellen te vinden voor nadere indeling van de tussenwerpsels, zie bijvoorbeeld Ameka (1992). Deze indelingen zijn niet altijd gemakkelijk te hanteren, ze correleren lang niet altijd met grammaticale verschillen, en maar soms met functionele.

Niet-klanknabootsende tussenwerpsels hebben zinsbetekenis. Ze drukken een houding uit ten opzichte van de werkelijkheid (helaas drukt teleurstelling uit, goh verwondering, vloeken verwoorden verschillende soorten emoties), of ten opzichte van de zin waar ze bij horen (initieel hè kondigt een emotioneel geladen uiting aan, finaal hè en hoor vragen om een reactie). Voor klanknabootsende tussenwerpsels geldt in het algemeen niet dat ze zinsbetekenis hebben: kukeleku bijvoorbeeld is niets anders dan de weergave van het geluid dat wordt voortgebracht door een haan, en tiktak van het tikken van een klok.