Bij additieve aaneenschakelingen komt geen, bij intensiverende vrijwel geen nevenschikking van zinnen voor. De zinnen die als leden van de andere nevenschikkingen fungeren, zijn altijd zinnen met voor-pv en meestal mededelende zinnen. Inleidende aaneenschakelingen kunnen ook vragende zinnen zijn, bijv.:

De zinnen kunnen ook onvolledig zijn, zoals in de volgende voorbeelden (die situationeel aaneenschakelend bedoeld zijn):

In conditionele nevenschikkingen is het tweede lid altijd een mededelende en het eerste (naar de vorm) of een bevelende of een mededelende zin. Als men een mededelende zin als eerste lid gebruikt, dan correspondeert die doorgaans met een bevelzin: het onderwerp moet een persoonlijk voornaamwoord van de tweede persoon zijn en de persoonsvorm moet als tijdsvorm het presens hebben. Vergelijk:

Omdat het bevel in de eerste zin een 'pseudo-bevel' is (zie ook(28.3.4.2, sectie 1)), kan het van de gewone bevelen in vorm afwijken. Zo kunnen bijv. ook toestandswerkwoorden als gezegde gebruikt worden. Vergelijk de pseudo-bevelen in de (a)-zinnen en de gewone bevelen in de (b)-zinnen:

Pseudo-bevelen kunnen ook wel zonder nevengeschikte zin voorkomen, als uit context en/of situatie duidelijk is wat er bedoeld wordt:

Ook werkwoorden als durven en worden kunnen als gezegde fungeren: