In samenstellingen valt de interne grens tussen de samenstellende woorden samen met een syllabegrens, omdat ieder van die woorden een eigen prosodisch woord vormt. Zo wordt in het woord goudader de d van goud stemloos gerealiseerd, omdat deze aan het eind van een prosodisch woord, en dus aan het eind van een lettergreep staat: ɣɔut.a.dər. Maar samenstellingen kunnen ondoorzichtig worden en hun morfologische structuur verliezen doordat de samenstelling een eigen betekenis heeft ontwikkeld. Een voorbeeld is de samenstelling tandarts. Niet iedereen beschouwt een tandarts nog als een soort arts. Als dit woord als één prosodisch woord wordt gesyllabificeerd, zijn de verdeling in lettergrepen en de bijbehorende fonetische vorm als volgt:

Ook een samenstelling als aardappel wordt door veel taalgebruikers niet meer als samenstelling gezien: de uitspraak van dit woord is dan niet art.ɑ.pəl, maar ar.dɑ.pəl. Deze, dank zij het ontbreken van Finale Verscherping hoorbare, resyllabificatie tot aar.dap.pel vinden we ook in woorden die beginnen met het Latijnse prefix ab-, zoals abortus en abrupt. Volgens de Woordenlijst der Nederlandse Taal moeten we deze woorden afbreken als ab-ortus en ab-rupt, met een syllabegrens na de b, maar de meeste Nederlanders spreken deze woorden uit als abɔrtʏs en abrʏpt, met een b, wat wijst op syllabificaties als a.bor.tus en a.brupt. In een woord als abactis ‘secretaris van een studentenvereniging’ wordt daarentegen de prefixgrens nog wel gerespecteerd, en dus wordt dit woord uitgesproken als ɑpɑktɪs.

Booij & Rubach (1987), Ernestus & Baayen (2003), Grijzenhout & Krämer (2000), Kerkhoff (2007), Zonneveld (2007).