Toegevende zinnen met (ook) al of hoe/wat/wie...ook, bijv.:

Het gebruik van toch is na dit soort zinnen niet steeds nodig, zoals de volgende voorbeelden laten zien:

Dergelijke gevallen zonder het bijwoord toch in de eigenlijke zin komen vooral in de geschreven taal voor.

Toegevende zinnen zonder voegwoord;

Ook hier is het gebruik van toch facultatief. Vergelijk met elkaar:

Het weglaten van het bijwoord toch op de eerste zinsplaats en het niet optreden van inversie zoals in zin 5b behoort tot formeel taalgebruik. (Dat ook 5a het label 'formeel' krijgt, heeft te maken met het feit dat toegevende zinnen zonder voegwoord op zich tot formeel taalgebruik behoren.)

Vergelijkende zinnen;

Een verwijswoord (bijv. zo) hoeft niet altijd aanwezig te zijn, hoewel een zin als 6 ongewoon is:

In deze zin is de aanloop enkel door komma-intonatie van de eigenlijke zin afgescheiden. Het onderwerp van de zin (hij) neemt nu de eerste zinsplaats in (er is dus geen inversie van onderwerp en persoonsvorm). In plaats van zin 6 gebruikt men liever een zin met inversie, waarbij de vergelijkende zin dan op de eerste zinsplaats staat:

Andere vergelijkende zinnen lijken alleen in de aanloop voor te kunnen komen als ze een verwijswoord in de eigenlijke zin hebben (en wel op de eerste zinsplaats daarvan), bijv.:

Voorwaardelijke zinnen zonder voegwoord, bijv.:

Zie voor het al dan niet gebruiken van het verwijswoord dan [21·8·3/2].

Ook veronderstellende zinnen met de constructie mocht ... kunnen in de aanloop voorkomen. Zie bijv. 12 en 13. In deze laatste zin is een verwijswoord uitgesloten. Het betreft hier een ander geval dan in voorbeeld 11: in voorbeeld 12 staat het tweede deel van de samengestelde zin niet in directe relatie tot het eerste.

Met een duidelijke pauze na de aanloop is ook zin 12 zonder verwijswoord (en zonder inversie) mogelijk.