De delen van een voornaamwoordelijk bijwoord kunnen in veel gevallen door andere elementen in de zin van elkaar gescheiden worden. Deze splitsing brengt gewoonlijk geen betekenisverschil met zich mee, maar kan als een stilistische variant beschouwd worden. Gesplitste voornaamwoordelijke bijwoorden komen vooral in de gesproken taal veelvuldig voor, ongesplitste vooral in meer schrijftalig taalgebruik. Voorts kunnen bij de keuze voor de ene of de andere vorm geografische verschillen in voorkeur optreden; in België is het gebruik van ongesplitste vormen gewoner dan in Nederland. Voorbeelden met beide mogelijkheden zijn:

De plaatsing in de zin van de delen van gesplitste voornaamwoordelijke bijwoorden (en van ongesplitste vormen) wordt behandeld in het onderdeel over de woordvolgorde [21] (zie onder meer [21.3.2.1/i3, Opmerking 5] [21.3.5.2] [21.4.6/2] [21.5.2.2]).

Daarnaast bestaan er gevallen waar splitsing (vrijwel) de enige mogelijkheid is en gevallen waar (vrijwel) alleen ongesplitste voornaamwoordelijke bijwoorden kunnen voorkomen.

Bij persoonlijke voornaamwoordelijke bijwoorden, samengesteld met het per definitie onbeklemtoonde er-, is de tendens tot splitsing heel algemeen. Vergelijk dit met de pendanten met daar-, bijv.:

Vragende voornaamwoordelijke bijwoorden met als tweede lid naartoe, heen, langs of vandaan worden nagenoeg altijd gesplitst:

Splitsing is de enige mogelijkheid bij de onbepaalde voornaamwoorden (deze worden altijd los van elkaar geschreven). Bij uitbreiding met andere zinsdelen blijkt namelijk dat deze tussen de leden staan, bijv.:

Uitsluitend ongesplitst komen enkele voornaamwoordelijke bijwoorden voor wanneer ze de functie van bijwoordelijke bepaling (veelal van tijd of reden) vervullen, bijv.:

Soortgelijke gevallen tonen de volgende voorbeelden:

Ook het vragende waarom kan niet gesplitst voorkomen: