In het Nederlands wordt de l anders gerealiseerd naargelang deze klank aan het begin of het eind van een lettergreep staat. In een woord als lepel wordt de l dus op twee verschillende manieren gerealiseerd. Aan het begin van een lettergreep wordt de l als een lichte /l/ gerealiseerd, terwijl er op het einde van een lettergreep, met name voorafgaand aan een pauze of aan een andere medeklinker, een donkere /l/ gerealiseerd wordt, zie de voorbeelden in (1):

In het eerste geval wordt de l als een laterale approximant gerealiseerd, die weergegeven wordt als l . In het tweede geval wordt de l als een gefaryngaliseerde klank gerealiseerd –  weergegeven als l̴ –  waarbij de tongwortel duidelijk teruggetrokken is in de richting van de keelwand, en waarbij er lichter contact is tussen de tong en de tandkassen.

Collins & Mees (1996: 170); Botma & Van der Torre (2000: 19); Recasens (2012: 368)

Deze afwezigheid van een sterke afsluiting in de mond bij de donkere l is normaal gezien kenmerkend voor de realisatie van klinkers en van halfvocalen of glijklanken (nl. j en w). Een donkere l wordt in sommige gevallen en door sommige sprekers dan ook volledig gevocaliseerd, dat wil zeggen: als een klinker uitgesproken, zoals in de voorbeelden in (2).

Zie Botma & Van der Torre (2000: 17); zie ook Van Reenen (1986). In het geval van l op het woordeinde of l voorafgaand aan een medeklinker is er in bepaalde Vlaamse dialecten ook volledige vocalisatie van l, waarbij de l wegvalt en de voorafgaande klinker gerekt wordt; zie o.a. Rys (2007: 182-186).