Bij een woordvormingsproces is er sprake van een input en een output. De input is de klasse basiswoorden die het proces kunnen ondergaan, en de output is de klasse van gevormde woorden. Zowel input als output hebben eigenschappen op drie niveaus: klankvorm, morfosyntaxis, en betekenis. Zo kan het proces om van werkwoorden afgeleide zelfstandige naamwoorden op -er te maken die een handelend persoon aanduiden als volgt worden beschreven:

De variabele x staat voor een reeks klanken. Door middel van co-indexatie geven we aan welke eigenschappen in input en output met elkaar corresponderen, hier met behulp van de indexen i, j en k. De afkorting SEM staat voor de betekenis van het basiswerkwoord. Agens (‘handelende persoon’) is een betekeniscomponent van de afgeleide zelfstandige naamwoorden op -er.

Zie Booij (2010), Booij & Audring (2017).

De morfemen die de bouwstenen vormen van bij woordvorming ontstane gelede woorden kunnen variatie in hun klankvorm vertonen. Dit verschijnsel heet allomorfie. Een voorbeeld van allomorfie is dat het morfeem bied op twee manieren wordt uitgesproken. Als het een zelfstandig woord is, wordt het uitgesproken als bit, maar als deel van bijvoorbeeld het gelede woord bied-er bidər wordt het uitgesproken als bid, met een d aan het eind. Deze allomorfie doet zich voor in alle morfemen die eindigen op een plof- of wrijfklank als gevolg van Finale Verscherping.

Een ander voorbeeld van allomorfie is dat de slot-sjwa van een basiswoord verdwijnt voor een achtervoegsel dat met een klinker begint, de regel van Prevocalische Sjwadeletie. Dat zien we in woordparen als mode/mod-ieus en zijde/zijd-ig.

Ook affixen kunnen allomorfie vertonen. Zo kent het verkleinwoordsuffix vijf allomorfen, waarvan de keuze afhangt van de klankvorm van het basiswoord: -je, -tje, -kje, -pje, en -etje. Anders dan de allomorfie ten gevolge van Finale Verscherping, is deze allomorfie specifiek voor één specifiek morfeem, het verkleinwoordsuffix, en daarom wordt deze allomorfie aangeduid als morfo-lexicale allomorfie. Dat type allomorfie vinden we ook in basiswoorden. Zo heeft het morfeem hang twee klankvormen, hɑŋ en hɑŋk, in respectievelijk aanhanger en aanhankelijk, maar dat volgt niet uit een algemene fonologische regel.

Naast allomorfie is er een tweede type regelmaat in de klankvorm van gelede woorden waarin hun morfologische structuur een cruciale rol speelt: de plaats van de woordklemtoon. Een voorbeeld hiervan is dat in samenstellingen de hoofdklemtoon doorgaans valt op het eerste deel van de samenstelling. In de samenstelling grammaticaboek bijvoorbeeld valt de hoofdklemtoon op het eerste deel grammatica, en wel op de tweede lettergreep, net zoals in het woord grammática. Het tweede deel boek heeft dan een secundaire klemtoon. Dit kan worden aangegeven door het accentteken ` op boek: grammáticabòèk.

Een ander voorbeeld van regelmaat in de plaatsing van woordklemtoon is dat in gelede woorden met een uitheems suffix de hoofdklemtoon valt op de laatste beklemtoonbare lettergreep van het woord, zoals in stabilitéít en secretarésse.