Heel gewoon is weglating van de persoonsvorm en het eerste zinsdeel. Voorbeelden:

Ook andere zinsdelen kunnen samen met de persoonsvorm weggelaten worden:

Het weggelaten deel mag echter geen geïmpliceerd zinsdeel zijn bij een werkwoord dat als werkwoordelijke aanvulling fungeert bij de persoonsvorm (zie [18.5.4.1/i]). De a-zinnen hieronder zijn daarom niet mogelijk. Het zinsdeel in kwestie moet in deze gevallen herhaald worden, zoals in de b-zinnen:

Soms levert samentrekking een resultaat op dat in principe voor twee interpretaties vatbaar is. Zo kan men zich van een zin als 9 afvragen, of deze herleid moet worden tot 10 of tot 11:

De normale interpretatie van 9 is 10. Er is namelijk een sterke tendens de persoonsvorm en de daaropvolgende naamwoordelijke constituent (vindt Martin) niet weg te laten als daardoor de voorafgaande naamwoordelijke constituent (in 11 Frans) resteert (zoals in 9). Andere voorbeelden:

Van al deze zinnen is de interpretatie die duidelijk het meest voor de hand ligt, eveneens die waarbij het eerste zinsdeel met de persoonsvorm is weggelaten. (In concreto: in 12 haalde de schoenlapper de kruidenier en de bakker over, in 13 vroeg Olivier zowel Tom als Joost iets, en in 14 stuurde mijn zus Karel en Karlien allebei iets.) De verklaring hiervoor hangt samen met de informatieve geleding van een zin (zie [21.1.2.1]). Enerzijds vertegenwoordigt het weggelaten deel oude informatie; de meest gewone plaats daarvoor is de meest linkse. Anderzijds bevatten de restanten nieuwe informatie; die wordt zo ver mogelijk naar rechts geplaatst. Zin 9 in de interpretatie 11 zou een inbreuk vormen op deze tendens: nieuwe informatie (Frans) zou dan voorafgaan aan (links staan van) oude informatie (vindt Martin).

Weglating van de naamwoordelijke constituent die op de persoonsvorm volgt is echter niet onmogelijk, maar vereist wel een sterk contrastief accent. De zin:

is bijvoorbeeld mogelijk als antwoord op de vraag:

(Onafhankelijk van de samentrekking heeft 15 evenals 16 nog twee lezingen: Mieke kan onderwerp en meewerkend voorwerp zijn.)

Weglating van de tweede naamwoordelijke constituent is ook mogelijk als dubbelzinnigheid (zoals bij de twee interpretaties van 9) uitgesloten is, bijv.:

De enig mogelijke interpretatie is hier 'Riemer schrijft gedichten in de badkamer en Glenn doet dat in de keuken'. De nevenschikking kan niet betekenen 'Riemer schrijft gedichten in de badkamer en schrijft aan Glenn in de keuken', omdat in dat geval de persoonsvorm niet voor weglating in aanmerking komt: het werkwoord schrijven is in de eerste zin overgankelijk en in de tweede zin onovergankelijk (verschillende grammaticale functie: zie(27.5.1, regel 1[3]) en vergelijk [27.5.2.1], voorbeeld 1).

Een uitzondering van andere aard vinden we in 18a, waarvan de enig juiste interpretatie 18b is:

De tendens waarvan hierboven sprake is, geldt dus niet voor onbeklemtoonde voornaamwoorden. De restanten van het tweede lid, Dirk en een dubbeltje, moeten namelijk gekoppeld worden aan parallelle delen in het eerste lid die nieuwe informatie brengen; als dat voornaamwoorden zijn, moeten die altijd de klemtoon hebben (contrastaccent). (In concreto: in de interpretatie dat Max aan de spreker een stuiver en aan Dirk een dubbeltje gaf, zou in 18a me door mij vervangen moeten worden.)