Voor de afleiding van werkwoorden worden prefigering en suffigering gebruikt. Bij prefigering wordt zowel van inheemse als van uitheemse prefixen (voorvoegsels) gebruik gemaakt (zoals in respectievelijk be-planten en re-organiseren). De vorming van werkwoorden door middel van suffixen is beperkt. Het belangrijkste suffix is -eer, soms voorafgegaan door -is (-iseer) dat vooral combineert met uitheemse stammen, zoals in alarmeren en standaardiseren. Maar er zijn ook werkwoorden als kleineren, met een inheems basiswoord. Daarnaast zijn er veel werkwoorden waarvan de stam eindigt op -el of -er, zoals kwebbelen en fladderen, maar waarvoor meestal geen basiswoord valt aan te wijzen.

Prefixen die gebruikt worden voor de vorming van werkwoorden zijn woordsoortbepalend. Ze worden gecombineerd met werkwoorden, substantieven en adjectieven, en resulteren dan steeds in werkwoorden (vergelijk bekijken, bedijken en bezatten, afgeleid van respectievelijk een werkwoord, een substantief, en een adjectief). Ook als het basiswoord een werkwoord is, moet het prefix nog steeds als woordsoortbepalend beschouwd worden. Dat blijkt uit het feit dat de syntactische valentie van basiswerkwoord en afgeleid werkwoord kunnen verschillen. Zo worden met het prefix be- verplicht overgankelijke werkwoorden gemaakt, ook als het basiswerkwoord dat niet is. Vergelijk het verplicht overgankelijke werkwoord bekijken met het basiswerkwoord kijken dat niet verplicht een lijdend voorwerp bij zich heeft.