Er zijn begrensde adjectieven die normaal gesproken een ‘maximale waarde’ uitdrukken, zoals droog, recht, stil, dicht, vol en leeg: als iets (helemaal) droog, recht, stil, dicht, vol of leeg is, kan het niet nóg droger, rechter, dichter, voller of leger worden. Deze adjectieven hebben met andere woorden een bovengrens en zijn daarom goed te combineren met kwantificerende bepalingen, die aangeven of de door het adjectief aangeduide eigenschap ten volle geldt (1a)-(1c), bij benadering (1d)-(1e), of tot op zekere hoogte (1f):

Daarnaast zijn ook bepalingen van graad mogelijk, net als bij onbegrensde adjectieven:

Als een adjectief met zo’n bovengrens ontkend wordt, dan is het antoniem van toepassing: De tafel is niet droog => De tafel is nat. En als zo’n adjectief met half wordt gecombineerd, dan is de ontkenning van het adjectief ook van toepassing: De plant is half dood => De plant is niet dood.

Daarnaast zijn er adjectieven met een ‘ondergrens’, die al van toepassing zijn bij een minimale waarde van de eigenschap, zoals nat, open, wakker, krom en zichtbaar. Over een tafel waar een beetje water op ligt, kunnen we zeggen dat die nat is. In (3) en (4) wordt dat geïllustreerd met behulp van bepalingen van graad die aangeven dat de eigenschap maar in kleine mate van toepassing is:

Maar bepalingen van graad die een grote mate uitdrukken zijn ook mogelijk:

Ook voor deze adjectieven geldt dat als ze ontkend worden, hun antoniem van toepassing is: De tafel is niet nat => De tafel is droog. Echter, als zo’n adjectief met half wordt gecombineerd, dan is het adjectief zelf ook van toepassing: De tafel is half nat => De tafel is nat. Dat is anders voor adjectieven met een bovengrens.

Anders dan gradeerbare adjectieven met een bovengrens zijn adjectieven met een minimale waarde alleen in speciale gevallen te combineren met kwantificerende bepalingen zoals helemaal, compleet en volkomen. Dit kan onder andere als bedoeld wordt dat de eigenschap van toepassing is op de héle entiteit die door het substantief wordt uitgedrukt.

In sommige gevallen van predicatief gebruik van adjectieven is het onderscheid tussen begrensde en onbegrensde adjectieven van belang. Begrensde adjectieven (6) kunnen predicatief gebruikt worden in combinatie met de modale werkwoorden hoeven, kunnen, moeten en mogen.

Zie Barbiers (1995), Vanden Wyngaerd (1998) en 6.1.3.

Onbegrensde adjectieven zijn in die constructies niet mogelijk (7):

In het geval van comparatieven en van vragende vormen kunnen onbegrensde adjectieven wel met modale werkwoorden gecombineerd worden, zoals in de volgende voorbeelden: Die wagen kan sneller, Het kantoor mag van mij nog wel wat groter en Hoe snel kan die wagen?

Ook in resultatieve constructies als Theo liep zijn schoenen scheef en Otto lachte zich ziek speelt begrensdheid een rol: het resultaat kan wel uitgedrukt worden met begrensde adjectieven, maar niet met onbegrensde.

Zie Vanden Wyngaerd (1998) en Hoeksema & Napoli (2019). Een andere generalisatie die in de taalkundige literatuur wordt gegeven is dat het resultaat alleen uitgedrukt kan worden met individual-level adjectieven.