Er zijn twee typen suffixen die de klemtoon van het grondwoord intact laten. Het eerste type wordt gevormd door suffixen die prosodisch één prosodisch woord vormen met het grondwoord. Het gaat om de volgende suffixen, die we kunnen aanduiden als prosodisch onzelfstandig:

Dat zulke suffixen één prosodisch woord vormen met het grondwoord, kunnen we bij suffixen die met een klinker beginnen zien aan de syllabeverdeling. Zo is de syllabeverdeling van het woord opening als volgt: o.pe.ning. De morfologische grens tussen open en -ing vindt dus geen weerslag in de syllabeverdeling.

De meeste van deze suffixen kunnen zelf geen klemtoon dragen omdat ze geen volle klinker bevatten; de enige twee uitzonderingen zijn -ing en -nis. Maar dat verklaart niet volledig dat ze klemtoonneutraal zijn. Immers, ze verschuiven de klemtoon ook niet naar rechts, hoewel dat fonologisch wel had gekund. In het woord arbeider bijvoorbeeld, afgeleid van árbeid, blijft de klemtoon op de eerste syllabe, en verschuift deze niet naar de voorlaatste syllabe. Deze suffixen moeten dus worden gemarkeerd als extrametrisch: bij de berekening van de plaats van de hoofdklemtoon tellen ze niet mee.

Het tweede type klemtoonneutrale suffixen wordt gevormd door suffixen die een eigen prosodisch woord vormen. Deze suffixen verschuiven evenmin de hoofdklemtoon van het grondwoord. Zulke woorden vertonen het dominante klemtoonpatroon van samenstellingen: hoofklemtoon op het eerste prosodisch woord, en secundaire klemtoon op de beklemtoonbare syllabe van het suffix.

Voor deze suffixen geldt dus dat ze voorspelbaar klemtoonneutraal zijn door hun fonologische status van zelfstandig prosodisch woord.