In samenstellingen en afleidingen vinden we allomorfie bij woorden die eindigen op een velaire nasaal ŋ. Het woord jong heeft bijvoorbeeld twee allomorfen, jɔŋ en jɔŋk:

Deze variatie volgt niet uit een algemeen toepasbare fonologische regel van het Nederlands. Je kunt bijvoorbeeld niet aannemen dat er altijd een k wordt ingevoegd na een ŋ op de grens tussen de twee delen van een samenstelling en voor het suffix -heid. Dat gebeurt immers niet bij de woorden in (1) zoals jongvee, en omgekeerd vinden we die k wel in jonkie, een woord dat geen samenstelling is. Kijken we naar het woord koning, dan zien we hetzelfde probleem van onvoorspelbaarheid:

De allomorfie in deze woorden eindigend op ŋ is historisch bepaald. Woorden als jong en koning eindigden lang geleden op ŋg, en de g werd dan een k aan het eind van een lettergreep krachtens de regel van Finale Verscherping. Dit consonantcluster werd later vereenvoudigd tot ŋ. De allomorf konɪŋk bleef bewaard in al bestaande woorden zoals koninkrijk; in nieuwere samenstellingen werd het woord koning met zijn hedendaagse klankvorm konɪŋ als bouwsteen gebruikt. We vinden deze alternantie ook in verwante woorden als de volgende:

De hier besproken allomorfie, een historisch residu, is dus niet voorspelbaar, en voor gelede woorden met een consonantcluster ŋk moet deze informatie in het lexicon worden opgeslagen.