De clitische vormen van functiewoorden zijn niet voorspelbaar op grond van algemene fonologische regels, en moeten daarom als zodanig worden opgeslagen in het lexicaal geheugen van de taalgebruiker.

Berendsen (1986), Gussenhoven (1985).

Een algemene eigenschap van clitica is dat ze geen zinsaccent kunnen dragen. Als we bijvoorbeeld in een zin contrastief accent willen plaatsen op een persoonlijk of bezittelijk voornaamwoord, dan moet de volle vorm gebruikt worden:

Booij (1995: 166-69), Kloots (2008: 179).

Zwakke vormen hebben omgekeerd soms meer syntactische mogelijkheden dan sterke vormen. Zo kunnen de sterke vormen van de persoonlijke voornaamwoorden jij en zij niet gebruikt worden voor algemene uitspraken; daarvoor moeten de zwakke vormen je en ze gebruikt worden (zie paragraaf 1.5.3):

Zwakke vormen zijn ook verplicht in veel uitdrukkingen, zoals in de volgende:

In wederkerende werkwoorden als zich vergissen en zich schamen is gebruik van de zwakke vorm van voornaamwoorden verplicht in het standaard-Nederlands:

Voor bezittelijke voornaamwoorden geldt dat in veel uitdrukkingen verplicht de zwakke vorm moet worden gebruikt, zoals in de woordgroepen in {je /*jouw} eentje en op {z'n /*zijn} vroegst.