Een hiaat kan worden vermeden door het invoegen van een glijklank tussen twee klinkers. Dit gebeurt in situaties waar twee volle klinkers op elkaar botsen, behalve na de a. De ingevoegde glijklank is een ɥ na ronde voorklinkers, een j na ongeronde voorklinkers, en een ʋ na achterklinkers. Deze glijklankinvoeging is een taalspecifieke regel, die niet volgt uit de algemene wetmatigheden voor articulatie die voor alle talen gelden. Dat is gemakkelijk te zien door een vergelijking met het Duits. In het woord theater teatər bijvoorbeeld wordt een j ingevoegd aan het begin van de tweede lettergreep tejatər, terwijl in het corresponderende Duitse woord Theater na de e een glottisslag wordt ingevoegd: te.ʔatər.

In woorden als duo en fluor wordt door sommige sprekers een j ingevoegd in plaats van een ɥ: dyjo, flyjɔr.

Een glijklank is een klank die het midden houdt tussen een klinker en een medeklinker. Dergelijke klanken worden daarom wel vocoïden, dat wil zeggen ‘klinkerachtigen’ genoemd. Ze krijgen de functie van medeklinker tussen twee klinkers, zoals hier in het geval van klinkerhiaten. De geronde glijklank ɥ komt in het Nederlands niet voor als foneem, alleen als ingevoegde glijklank.

Zie Gussenhoven (2007).

Ook voor Glijklank-invoeging geldt dat deze optioneel kan worden toegepast in domeinen groter dan het prosodisch woord, zoals de volgende voorbeelden van Glijklank-invoeging in afleidingen en samenstellingen laten zien: koe-achtig kuʋɑxtəx, zeearend zejarənt.

We zien dit soort glijklanken ook optreden in andere gevallen van hiaat, zoals bij afkortingen met klinker-letters. Een voorbeeld: de afkorting aio is in gebruik voor ‘assistent in opleiding’. Veel taalgebruikers spreken dit woord niet uit met drie lettergrepen, dus als a.i.o, maar geven de letter i hier de interpretatie van een medeklinker, een j, en spreken het woord uit als ajo. We zien deze fonetische interpretatie van de i ook in woorden als functioneel, waar de i kan worden gerealiseerd als een j: fʏŋksjonel.

In enkele woorden treedt de glijklank j op na een geronde achterklinker, zoals in loeien en koeien. In loeien volgt dit hieruit dat de j deel uitmaakt van de stam van het werkwoord, zoals blijkt uit de werkwoordsvormen (ik) loei en (hij) loeit. De meervoudsvorm koeien is blijkbaar gevormd op basis van een allomorf van koe, namelijk koei, die we ook zien in samenstellingen als koeienhuid. De j kan immers geen geval zijn van Glijklankinsertie, omdat we na een geronde klinker een ʋ  verwachten. De meervoudsvorm vlooien is evenzo gebaseerd op de allomorf vlooi van vlo. Deze allomorf vinden we ook terug in verwante woorden als vlooien en uitvlooien.