De in deze subparagraaf behandelde vormen hebben op zichzelf allemaal een archaïsch karakter, maar komen soms voor in vaste uitdrukkingen die als zodanig niet altijd als archaïsch te beschouwen zijn; die vaste uitdrukkingen kunnen tot formeel taalgebruik of tot de standaardtaal behoren.

De vorm dijn komt alleen voor in de vaste uitdrukking (het) mijn en (het) dijn.

Vormen op -e (mijne, uwe, zijne, hare, hunne) worden gebruikt in min of meer plechtige aansprekingen, bijv. in mijne heren en mijne dierbaren, alsook in titels met als kernwoord vooral excellentie, eminentie, heiligheid, hoogheid en majesteit. Voorbeelden:

De vormen op -s (mijns, uws, zijns, haars, onzes, huns) komen in formele (archaïsche) taal voor als determinator in een naamwoordelijke constituent met de functie van genitiefbepaling. De kern van die constituent is dan een enkelvoudig mannelijk of onzijdig substantief:

Archaïsche uitdrukkingen zijn bijv.: mijns bedenkens en zijns oordeels. De groep mijns/uws (enz.) inziens behoort tot de standaardtaal.

Vormen op -er (mijner, uwer, zijner, harer, onzer, hunner) worden zoals de vormen op -s in een genitiefbepaling gebruikt. Het kernsubstantief is hier een enkelvoudig vrouwelijk of een meervoudig substantief:

De vormen op -er komen ook voor in een paar vaste uitdrukkingen, bijv. te zijner tijd (ook als één woord geschreven, of afgekort tot t.z.t.) en te mijner/uwer (enz.) ere.

Tot één woord versmolten met -zijds vinden we deze vormen terug in de samenstellingen mijnerzijds, uwerzijds, onzerzijds, enz., die tot formeel taalgebruik behoren. Voorbeeld:

Vormen op -en ( mijnen , uwen , zijnen , haren , onzen , hunnen ) komen voor in enkele voorzetselconstituenten met te(n) zoals te mijnen/uwen (enz.) behoeve, te mijnen/uwen (enz.) gerieve, te(n) mijnen huize, die tot formeel taalgebruik behoren. Vergelijk ook met constituenten als de zijnen (5.5.8.2, sectie 2).

Vormen op -ent (mijnent, uwent, zijnent, harent, onzent, hunnent) worden ook met te(n) gecombineerd. Met de combinatie wordt dan bedoeld 'bij mij thuis' en soms 'in mijn land, streek'. Deze vormen komen voor in formeel (archaïsch) taalgebruik. Voorbeelden:

Men herkent de vormen ook in de archaïsche samenstellingen op -halve, -wege en -wil(le):