Woorden hebben fonologische eigenschappen die niet in termen van klanksegmenten te beschrijven zijn, zoals klemtoon. In woorden met meer dan één syllabe heeft één van de syllaben de meeste prominentie. Dit is de syllabe die hoofdklemtoon draagt. Zo heeft in het woord píjler de eerste syllabe klemtoon, en in het woord piláár de tweede. Klemtoon is een eigenschap die niet aan een bepaald segment kan worden toegekend, en het is daarom een prosodische eigenschap. Als we klemtoon aangeven in de spelling, doen we dat doorgaans door een accentteken te plaatsen op de klinkerletter van de syllabe met klemtoon, zoals in píjler en piláár. In het International Phonetic Alphabet  noteren we de klemtoon van een woord door het symbool ˈ voorafgaand aan de beklemtoonde syllabe: ˈpɛilər, piˈlar.

In het woord personeel draagt de laatste syllabe de hoofdklemtoon en de eerste een bijklemtoon of secundaire klemtoon: pèrsonéél. De tweede syllabe is onbeklemtoond, en de klinker ervan kan als ə worden gerealiseerd. Vergelijk dit met het woord persóón waar de klinker van de eerste, onbeklemtoonde syllabe per als ə kan worden uitgesproken, maar de o van de tweede, beklemtoonde syllabe soon juist niet. De locatie van secundaire klemtoon in personeel heeft te maken met ritme: een afwisseling van beklemtoonde en onbeklemtoonde syllaben is optimaal. Daarom krijgt de eerste syllabe van personeel een secundaire klemtoon, maar die van persoon niet.