Er doet zich noord-zuidvariatie voor in de uitspraak van het suffix -en in meervoudige substantieven (bijv. handen), meervoudige finiete werkwoorden (bijv. ze werken) en infinitieven (bijv. werken). Traditioneel wordt de uitspraak zonder n (dus als ə) als norm voor het Standaardnederlands beschouwd, maar tegenwoordig worden ook realisaties met ən als standaardtaal geaccepteerd.

Van de Velde et al. (2010: 404).

Het al of niet realiseren van n hangt af van de regionale herkomst van de spreker, maar ook van spreekstijl,

In een voorleestaak wordt de slot-n (vooral in Nederland) bijvoorbeeld vaker gerealiseerd dan in spontane spraak; zie Van de Velde & Van Hout (2001c, 2003).

van de volgende klank (geen weglating als er een klinker volgt, behalve voor clitica)

Zie ook Booij (1996a: 227).

en van de morfologische status van het suffix. De regionale variatie komt vooral neer op variatie tussen het Nederlands-Nederlands, waarin n over het algemeen wordt weggelaten, en het Belgisch-Nederlands, waarin n vaker dan in Nederland wel wordt gerealiseerd. Dit patroon vertoont nauwelijks veranderingen in de periode tussen 1935 en 1995 en kan dus gezien worden als stabiele variatie.

Zie Van de Velde et al. (2010: 405).

Binnen het Nederlands-Nederlands enerzijds en het Belgisch-Nederlands anderzijds is er ook variatie, maar de belangrijkste patronen zijn dat er meer N-deletie is in de Nederlandse dan in de Belgische regio’s en dat er binnen België het meest gedeleerd wordt in de regio Brabant.