In één fonologische analyse van deze beperking op rijmen van het Nederlands worden ongespannen klinkers geïnterpreteerd als klanken die één positie bezetten, terwijl gespannen klinkers er twee bezetten (Moulton 1962; Zonneveld 1978; Trommelen 1983; Van der Hulst 1984; Booij 1995; Kooij & Van Oostendorp 2003). De ɑ bezet dan bijvoorbeeld één positie, de a bezet er twee. In deze analyse kan de volgende beperking op de lengte van rijmen worden aangenomen:

De lettergreepstructuur van de woorden bah, la, lat, hark en *haark wordt dan als volgt voorgesteld, met X als symbool voor een positie op de abstracte X-as van posities in de lettergreepstructuur (A = Aanzet, R = Rijm):

Diftongen en de leenklinkers ɛ:, œ:, ɔ: tellen dan eveneens als twee X-posities, en kunnen dus ook slechts door maximaal één medeklinker in dezelfde lettergreep gevolgd worden.

Een probleem voor deze analyse vormen de hoge klinkers i, y, u. Ze gedragen zich qua rijmstructuur net als e, ø, o, a en de tweeklanken, maar fonetisch zijn ze kort, net als ɪ, ʏ, ɛ, ɔ, ɑ, behalve voor r, waar ze wel lang worden gerealiseerd. Daarnaast is door Gussenhoven (2009) opgemerkt dat gespannen klinkers alleen in beklemtoonde lettergrepen meetbaar lang zijn. Een ander probleem is dat de sjwa fonetisch kort is, maar toch zou moeten worden verbonden met twee X-posities, omdat na de sjwa in een rijm ook slechts één medeklinker kan volgen (afgezien van de alveolaire consonanten s en t). We hebben bijvoorbeeld wel woorden als aren en arend, maar niet *aremp. Daarom is door sommige fonologen (Cohen et al. 1959, 1961; Smith et al. 1989; Hermans 1992; Van Oostendorp 1995, 2000; Gussenhoven 2009) een analyse voorgesteld van deze beperking op de lengte van rijmen, in termen van het kenmerk gespannen: in een Nederlands rijm moet een ongespannen klinker gevolgd worden door een medeklinker. De klinkers i, y, u zijn namelijk weliswaar kort, maar toch gespannen, terwijl de andere korte klinkers ongespannen zijn. Bovendien zijn gespannen klinkers alleen lang in een beklemtoonde positie (Rietveld et al. 2004).

Het verschil tussen ongespannen en gespannen klinkers wordt door Trubetzkoy (1939) omschreven als een verschil tussen vaste aansluiting en losse aansluiting; bij ongespannen klinkers is er een vaste aansluiting met de erop volgende medeklinker, bij gespannen klinkers een losse. De sjwa moet dan ook worden gerubriceerd als een klinker met losse aansluiting (Schiller et al. 1997: 125), Botma & van Oostendorp 2012.

De onderhavige beperking op het rijm van een lettergreep moet dan anders worden geformuleerd, niet in termen van aantal posities, en dus niet in termen van lengte. De beperking is dan zoals geformuleerd in die voor open lettergrepen.

Gespannen klinkers in verbonden spraak worden, met name als ze onbeklemtoond zijn vaak als korte klinkers gerealiseerd (Kloots 2008, Kloots et al. 2014), en kunnen dan als ongespannen gepercipieerd worden. In de uitspraak door sommige sprekers van het woord papier papir bijvoorbeeld kan de a gehoord worden als een ɑ, een geval van klinkerverkorting. Dit betekent niet dat de beperking voor open lettergrepen niet geldt, maar dat deze betrekking heeft op de canonieke, abstracte vorm van woorden. De fonetische realisatie kan variëren, met als effect dat in een fonetische vorm ook ongespannen klinkers worden gehoord aan het eind van een lettergreep.