De mogelijkheden om een infinitief (meestal zonder te, een enkele keer een infinitief met te of aan het + infinitief) voorop te plaatsen lopen parallel met de mogelijkheden bij deelwoorden (zie [21·3·3·2]). Vooropplaatsing van een infinitief komt wel minder vaak voor.

Vooropplaatsing van het zelfstandig werkwoord kan een middel zijn om een ander element duidelijk(er) als informatieve kern van de mededeling te laten uitkomen. Vergelijk bijv. de volgende zinnen:

De volgorde van 1a, 2a en 3a kan zowel gebruikt worden als het werkwoord zelf de informatieve kern vormt, als wanneer de bijwoordelijke bepaling als informatief belangrijkste element geldt. De volgorde van de respectieve (b) -zinnen is met een neutrale accentuering (dat wil zeggen met een accent op de infinitief én op de bepaling, en niet uitsluitend een sterk nadruksaccent op de infinitief; vergelijk [21·3·3·1]) alleen in het tweede geval bruikbaar.

Voorbeelden met het hulpwerkwoord, dat in de eerste pool staat, als informatieve kern, zijn:

Bij hulpwerkwoorden (groepsvormende werkwoorden) die een infinitief met te als aanvulling vereisen (zie [18·5·4]), is vooropplaatsing van de infinitief nagenoeg beperkt tot durven en hoeven. In elk geval valt te bij vooropplaatsing van de infinitief weg. Vergelijk:

Een bijzonder geval is vooropplaatsing van een infinitief, waarna in de eerste pool een vorm van het omschrijvende doen als een soort 'steunwerkwoord' optreedt. Zeker in de standaardtaal staat hier immers geen constructie tegenover met een vorm van doen in de eerste pool en de infinitief in de tweede (zie hierover [18·5·4·10/iv]). Vergelijk:

Zin 8b is veeleer als een alternatief voor 10 te beschouwen en 9b voor 11:

Voorbeelden waarin de vooropgeplaatste infinitief zelf het informatief belangrijkste element is, zijn:

Het gaat in zulke gevallen om correctiezinnen of om zinnen waarin een ander contrast uitgedrukt wordt. De vooropgeplaatste infinitief krijgt een sterk nadruksaccent. Ook infinitieven met te kunnen nu op de eerste zinsplaats voorkomen (zie voorbeeld 13).

Soms kunnen twee infinitieven tezamen op de eerste zinsplaats voorkomen. Het betreft infinitieven die samen een complexe werkwoordelijke aanvulling bij een hulpwerkwoord (of een ander groepsvormend werkwoord) vormen. Vergelijk bijv.:

Het is vooralsnog niet duidelijk hoever de mogelijkheden om twee infinitieven samen voorop te plaatsen, reiken. In 16 hebben we te maken met een voorbeeld van een combinatie waarbij de eerste infinitief een zogenaamde vervangende infinitief is (zie [18·5·2·1/ii]). Voorbeelden van een ander combinatietype zijn: