De onderlinge plaatsing van de niet-adverbiale zinsdelen in het middenstuk blijft in principe dezelfde als in zinnen zonder bijwoordelijke bepaling. De plaatsing ten opzichte van die bijwoordelijke bepaling(en) gebeurt zoals hieronder in 2 t/m 6 beschreven wordt. Ter vergelijking verwijzen we telkens naar de deelparagraaf over de plaatsing van het onderwerp en/of de voorwerpen. Een aantal van de in die deelparagrafen gegeven voorbeelden wordt hier herhaald, maar nu aangevuld met een bijwoordelijke bepaling. Anders dan in die deelparagrafen is in de voorbeelden hieronder niet het onderwerp, maar de bijwoordelijke bepaling gecursiveerd.

(ad [21·4·3]) Het onderwerp van een zin kan of moet in een aantal gevallen achter een of meer bijwoordelijke bepalingen staan.

Als het onderwerp een niet-specifiek onbepaalde constituent is, moet het achter de bijwoordelijke bepaling(en) staan. Voorbeelden zijn:

Vergelijk met zin 4 de zinnen 5a en 5b, waar het onderwerp een bepaalde constituent is. Het onderwerp komt dan normaal - als het een persoonlijk voornaamwoord is, verplicht - vóór de bijwoordelijke bepaling(en) (maar zie onder b):

Een bepaalde constituent als onderwerp kan achter een of meer bijwoordelijke bepalingen staan die een soort kaderscheppende functie hebben, dat wil zeggen wanneer deze een ruimtelijk kader en/of een tijdskader aangeven, waarbinnen het in de zin uitgedrukte zich afspeelt (zie [21·3·2·1/ii]), bijv.:

De voorbeelden 6 en 7 bevatten een onderwerp dat bij een voorafgaande context aansluit. De gegeven volgorde is in deze zinnen minder gewoon. In de voorbeelden 8 t/m 10 daarentegen, met als onderwerp een element dat geïntroduceerd wordt, is dit de normale volgorde.

Het onderwerp kan als informatief belangrijkste element voorts achter bijwoordelijke bepalingen staan:

Het onderwerp kan ook samen met het hoofdwerkwoord de informatieve kern van de mededeling uitmaken en daarom meer naar achteren (na de bijwoordelijke bepaling(en)) in het middenstuk komen te staan, bijv.:

Vergelijk hiermee de zinnen 25 t/m 27, waar het werkwoord zelf als informatief belangrijkste element voorgesteld wordt:

(ad [21·4·4/5]) Het wederkerend voornaamwoord zich staat gewoonlijk vóór bijwoordelijke bepalingen. Als het onderwerp na zich staat, komt het nog na de in het middenstuk aanwezige bijwoordelijke bepaling(en), vergelijk bijv. 28a en 28b:

Bij de volgorde onderwerp - zich kan het wederkerend voornaamwoord in z'n eentje achter een bijwoordelijke bepaling staan die een algemeen kader schept:

Onderwerp en zich kunnen ook samen achter een bijwoordelijke bepaling komen te staan, bijv.:

Een voorbeeld waarin het onderwerp niet in het middenstuk, maar op de eerste zinsplaats staat en waarin zich in het middenstuk achter een bijwoordelijke bepaling komt, is:

(ad [21·4·7·1]) Onderwerp en lijdend voorwerp hoeven niet steeds direct op elkaar te volgen, het lijdend voorwerp kan ook na een bijwoordelijke bepaling staan, met name als het als informatief belangrijk voorgesteld wordt, bijv.:

Voorbeelden met een onbepaald voornaamwoord:

Als onderwerp én lijdend voorwerp uit een onbepaalde constituent bestaan, kunnen (of moeten) ze allebei na een bijwoordelijke bepaling komen, bijv.:

Met bepaalde constituenten gaat het iets moeilijker; minder gewoon zijn dan ook:

In een aantal speciale gevallen echter kan de volgorde onderwerp - voorwerp omgekeerd worden: het lijdend voorwerp komt vóór het onderwerp en kan er door een bijwoordelijke bepaling van gescheiden zijn, bijv.:

Het onbepaalde lijdend voorwerp in zin 42b is specifiek op te vatten (' enkele niet met name genoemde soldaten').

(ad [21·4·7·2]) Een substantivisch indirect object kan samen met het onderwerp vóór eventuele bijwoordelijke bepalingen staan, tenminste als het om bepaalde constituenten gaat, bijv.:

Is het indirect object een voorzetselconstituent, dan komt het doorgaans na de bijwoordelijke bepaling:

Een voorbeeld met voornaamwoorden is:

In passieve zinnen komt een substantivisch meewerkend voorwerp (evenals een persoonlijk voornaamwoord als meewerkend voorwerp; vergelijk [21·4·4/4]) meestal vóór de bijwoordelijke bepaling(en). Het kan dus eventueel van het onderwerp gescheiden zijn:

Het indirect object dat uit een voorzetselconstituent bestaat, komt meestal na een bijwoordelijke bepaling, eventueel samen met het onderwerp:

(ad [21·4·7·3]) Ook een substantivisch lijdend voorwerp en een indirect object kunnen van elkaar gescheiden zijn door een bijwoordelijke bepaling, zoals uit deze zinnen blijkt:

Een voorzetselconstituent als indirect object staat bij voorkeur na bijwoordelijke bepalingen, samen met een onbepaalde constituent als lijdend voorwerp. Een bepaalde constituent als lijdend voorwerp kan vóór of na de bijwoordelijke bepaling komen:

(ad [21·4·7·4]) De algemene tendens is dat elementen met een relatief grote informatieve waarde, zoals onbepaalde constituenten als lijdend voorwerp, en (vanwege het complexiteitsprincipe) voorzetselconstituenten als indirect object meestal na een of meer bijwoordelijke bepalingen staan. Bepaalde constituenten hebben meer plaatsingsmogelijkheden (zie 59b en 60b). Vergelijk de volgende voorbeelden:

Plaatsing van een meewerkend voorwerp met aan vóór een eventuele bijwoordelijke bepaling is minder gewoon. Vergelijk:

In passieve zinnen komt ook de door-bepaling doorgaans na bijwoordelijke bepalingen, maar ze kan er ook vóór, bijv.: