Waarom zijn het juist de begin-d's van functiewoorden in (3) die gemakkelijk als t kunnen worden, uitgesproken? In Zonneveld (1983) is als verklaring voorgesteld dat zulke functiewoorden optioneel samen met het voorafgaande woord één prosodisch woord vormen. Omdat binnen prosodische woorden obstruentclusters bij voorkeur stemloos zijn, zou dit dan ook gaan gelden voor woordcombinaties als is dat. Probleem van deze verklaring is dat stemhebbende obstruentclusters binnen prosodische woorden niet uitgesloten zijn. Zo heb je leenwoorden als labda lɑbda met de stemhebbende cluster bd, eigennamen als Acda ɑɡda en Abdul ɑbdul, en stemhebbende clusters in de verledentijdsvormen van werkwoorden, zoals tobde tɔbdə en raasde razdə.

Ernestus (2000: hoofdstuk 7) stelt een andere verklaring voor. In haar analyse zijn obstruenten in coda's niet gespecificeerd voor stem, krachtens de regel van Finale Verscherping. Zo'n obstruent wordt daarom stemloos gearticuleerd, tenzij de volgende medeklinker stemhebbend is. Dan is een stemhebbende uitspraak ook een optie. Als het volgende woord een functiewoord is (zoals het woord die in de woordgroep op die manier), levert een stemloze articulatie van de begin-d als t articulatiegemak op, vergeleken met een stemhebbende uitspraak: de stembanden hoeven niet in trilling te worden gebracht. Zo'n stemloze articulatie kan zonder problemen, omdat het functiewoord niet onherkenbaar wordt door die uitspraak. Functiewoorden hebben namelijk een hoge mate van voorspelbaarheid en herkenbaarheid vergeleken met lexicale woorden, mede door hun hoge frequentie, en dus levert een stemloze uitspraak van de d in dit geval geen problemen op.