Met hebben worden alle overgankelijke (transitieve) werkwoorden vervoegd en alle onovergankelijke werkwoorden die geen verandering van toestand van het onderwerp uitdrukken (vergelijk [2.3.2.8.iv.a]). Van zowel de overgankelijke als van de onovergankelijke werkwoorden die hebben krijgen, geven we een aantal voorbeelden (naar volledigheid is niet gestreefd):

overgankelijk aaien, aanvaarden, achten, achtervolgen, afbeelden, bedanken, bedoelen, begeren, begrijpen, bekleden, beleven, besluipen, besparen, besteden, betimmeren, denken, drukken, haten, hebben, horen, keuren, maken, ruiken, sturen, willen, enz.

onovergankelijk aarzelen, ademen, babbelen, geuren, gloeien, hangen, klinken, leven, lichten, liggen, piepen, schijnen, slapen, smaken, staan, turen, waaien, zitten, zweven, enz.

De werkwoorden die zowel overgankelijk als onovergankelijk voorkomen, worden met hebben vervoegd, ongeacht of ze al dan niet een lijdend voorwerp bij zich hebben:

De wederkerende werkwoorden gedragen zich doorgaans zoals de overgankelijke:

Voor onovergankelijke werkwoorden die normaal met zijn vervoegd worden, geldt dat ze dit hulpwerkwoord in het algemeen behouden als ze in bijzondere gevallen overgankelijk en/of wederkerend gebruikt worden:

De werkwoorden beginnen, kwijtraken, naderen en tegenkomen kunnen alleen met zijn vervoegd worden, bijv.:

Het werkwoord oversteken wordt gewoonlijk met zijn vervoegd, al is hebben hier niet geheel uitgesloten:

Verleren wordt iets vaker met hebben dan met zijn vervoegd, bijv.: