onpersoonlijke werkwoorden zijn zelfstandige werkwoorden die het niet-verwijzende het als onderwerp hebben(zie 5.1.2, sectie 2) [5.2.10]; persoonlijke werkwoorden zijn werkwoorden met een andersoortig onderwerp.

Sommige werkwoorden zijn altijd of vrijwel altijd onpersoonlijk, namelijk de werkwoorden die een natuurgebeuren aanduiden, zoals: bliksemen, dauwen, donderen, dooien hagelen, ijzelen, miezeren, misten, onweren, regenen, sneeuwen, stormen, vriezen, weerlichten. In 1 is alleen het niet-verwijzende het als onderwerp mogelijk:

Slechts bij uitzondering komen de hier genoemde werkwoorden in overdrachtelijk gebruik als persoonlijk werkwoord voor; voorbeelden zijn:

(Voor het gebruik van een bepaling van gesteldheid bij sommige van deze werkwoorden zie(zie 20.9.4, sectie 3).)

Bij de hier genoemde werkwoorden sluiten de werkwoorden zijn, worden en blijven zich aan in verbindingen als Het is vijf uur, Het wordt winter, Het is eb, Het blijft maar koud.

Een aantal werkwoorden komt zowel onpersoonlijk als persoonlijk voor. Enkele voorbeelden, met onpersoonlijk gebruik in de (a) -zinnen en persoonlijk gebruik in de (b) -zinnen:

Werkwoorden die normaal alleen persoonlijk gebruikt worden, kunnen in zinnen waarin een waardering wordt uitgedrukt, soms ook onpersoonlijk voorkomen. Voorbeelden:

Deze constructie heeft dezelfde kenmerkende eigenschappen van de zogenaamde mediumconstructies(zie 2.2.3, sectie 2, groep [3]), met dien verstande dat het onderwerp altijd het is en dat de betekenis van de zin niet passief is. De betekenis kan als volgt omschreven worden: 'het is + adjectivische constituent + beknopte bijzin'; voor zin 11 wordt dat bijv. 'Het is prettig om hier te wonen'.