In de regel staat een infinitief met te als zelfstandig werkwoord aan het eind van de eindgroep, bijv.:

Een aantal combinaties met te + infinitief vormt een uitzondering op deze regel.

Bij de groepsvormende werkwoorden liggen, zitten, hangen (onovergankelijk), staan en lopen (zie [18.5.4.2]) staat de werkwoordelijke aanvulling in tweeledige groepen in ieder geval bij voorkeur achteraan, maar plaatsing vóór het groepsvormende werkwoord komt ook voor. Deze volgorde is als regionaal te beschouwen (vooral in gebruik in het noorden en noordoosten van Nederland). Voorbeelden:

In andere groepen die uit twee werkwoorden bestaan is soms de beginpositie van de infinitief vrijwel de enige mogelijkheid, soms kan te + infinitief zowel vóór als achter het groepsvormend werkwoord staan, waarbij echter dikwijls een voorkeur bestaat voor plaatsing aan het begin van de eindgroep (zeker naarmate de groep meer het karakter van een vaste uitdrukking heeft). Het betreft de combinaties te weten komen en duur te staan komen (zie [18.5.4.3/iii], Opmerking 1), vinden met infinitief met te (zie [18.5.4.11/ii]), hebben/krijgen met infinitief met te (zie [18.5.4.14/ii]), zijn met infinitief met te (zie [18.5.4.15/ii]), geven met infinitief met te (zie [18.5.4.22]), hangen (overgankelijk), leggen en zetten met infinitief met te (zie [18.5.4.23]), en staan en vallen met infinitief met te (zie [18.5.4.24]). We volstaan hier met enkele voorbeelden:

Overigens kunnen de verschillende in [18.5.7.3/ii1] met betrekking tot het deelwoord vermelde factoren ook bij te + infinitief van invloed zijn op de keuze voor één van beide volgordemogelijkheden. Vergelijk bijv. 8 met 9, waar de infinitief een scheidbaar werkwoord is:

Gaat het om groepen van meer dan twee werkwoorden, dan bestaat soms ook de mogelijkheid tot 'tussenplaatsing' (dat wil zeggen plaatsing noch aan het begin, noch aan het eind van de eindgroep) van de infinitief met te. De situatie vertoont veel overeenkomst met die bij drie- of meerledige eindgroepen met een voltooid of passief deelwoord (zie [18.5.7.3/iii] en iv), zij het dat tussenplaatsing bij een deelwoord in principe altijd mogelijk is, onafhankelijk van de in de eindgroep voorkomende groepsvormende werkwoorden, terwijl deze mogelijkheid voor de infinitief met te alleen bestaat als die afhankelijk is van één van de hierboven genoemde groepsvormende werkwoorden.

Tussenplaatsing (zoals in de (c) -varianten hieronder) komt ook bij deze gevallen voornamelijk in België voor. In het algemeen is er in de standaardtaal een duidelijke voorkeur voor plaatsing van te + infinitief aan het begin van de eindgroep (de (a) -varianten), maar achteropplaatsing is (met name in geschreven taal) niet altijd onmogelijk. Enkele voorbeelden zijn:

Hangt de infinitief met te zelf af van een deelwoord, dan is (afgezien van tussenplaatsing) alleen vooropplaatsing mogelijk, bijv.:

Een variant als 14a, met het deelwoord helemaal achteraan, is het gebruikelijkst.