In de spelling van uitheemse woorden worden letters gebruikt die niet in inheemse woorden voorkomen, de letters c, q, x, y:

Wel wordt de letter c in de digraaf ch gebruikt in inheemse woorden.

In uitheemse woorden kunnen klanken en klankcombinaties voorkomen die niet voor inheemse woorden gebruikt worden, zoals ӡ, ɡ, de lange klinkers i:, y:, u:, ɛ:, ɔ:, en nasale klinkers. Dit soort woorden behoudt doorgaans de spelling van de taal van oorsprong, zoals de volgende voorbeelden illustreren.

De ʃ komt ook voor in een aantal inheemse woorden, maar wordt vooral gevonden in uitheemse woorden.

De spelling van de taal van oorsprong geldt niet alleen voor uitheemse klanken of klankcombinaties, maar ook voor de spelling van klanken die tot het Nederlandse taalsysteem behoren. De Nederlandse klinkers krijgen zo een aantal verschillende spellingen:

Daarnaast zien we dat in uitheemse woorden niet altijd de regel van verdubbeling van medeklinkerletters wordt gevolgd, zoals in de woorden comité kɔmite en impresario ɪmprɛsario. Dit is vooral het geval in woorden met de klank ɑ:

Ook de woorden papa en mama hebben een ongespannen klinker in de eerste syllabe, zonder dat de medeklinkerletter verdubbeld hoeft te worden.

De spelvormen pappa en mamma komen ook voor.

De i wordt in uitheemse woorden ook in gesloten lettergrepen soms wel als i gespeld zoals in fakir.

Er zijn ook uitheemse woorden met een niet-regelmatige verdubbeling van een klinkerletter, zoals shampoo.

Ook medeklinkers die tot het fonologisch systeem van het Nederlands behoren, kunnen door andere letters dan de gebruikelijke worden weergegeven:

Tenslotte bestaan er ook uitheemse spellingen voor medeklinkercombinaties; sommige ervan komen ook in inheemse woorden voor, andere alleen in uitheemse woorden.

Deze variatie in correspondentie tussen fonemen en letters laat zien dat veel memorisatie van de orthografische vorm van woorden vereist is voor een correcte spelling van uitheemse woorden.