(ad [1] en [5]) De volle vormen van de persoonlijke voornaamwoorden evenals zich kunnen verder naar achteren in de zin staan als ze versterkt zijn door de woorden:

zelf alleen beiden allemaal

of dergelijke dan wanneer ze niet versterkt zijn (men kan hier de werking van het complexiteitsprincipe in zien). Vergelijk:

Hierdoor krijgt het voornaamwoord meer prominentie. Zodra echter ook een voorwerp in de zin optreedt, vervalt de mogelijkheid tot verplaatsing van een dergelijk onderwerp:

In plaats van de (b) -zinnen hierboven zijn overigens zinnen waarin het onderwerp gesplitst is, normaler:

(ad [4] en [6]) Soms kan het gereduceerde 't door een beklemtoond persoonlijk voornaamwoord worden voorafgegaan, bijv. in een bevelzin als:

(ad [6] en [7]) Onbepaalde voornaamwoorden kunnen verder naar achteren in de zin geplaatst worden (bijv. na een bijwoordelijke bepaling) dan persoonlijke voornaamwoorden, ook al maken deze laatste de informatieve kern van de zin uit. Vergelijk de volgende zinnen:

In 7a kan het collectiverend onbepaald voornaamwoord zowel vóór als achter ten slotte staan, het persoonlijk voornaamwoord hun daarentegen kan in 7b vrijwel uitsluitend vóór de bepaling staan.

(ad [3] en [7]) In passieve zinnen is de volgorde van de onbepaalde voornaamwoorden: indirect object vóór het onderwerp, bijv.:

Voor de onderlinge volgorde van voorwerpen geldt: meewerkend voorwerp komt vóór lijdend voorwerp, bijv. (in de volgende voorbeelden is het meewerkend voorwerp gecursiveerd):

Toch kan men ook wel zinnen aantreffen als:

naast (met een gewonere volgorde):

Als twee voorwerpen allebei uit een gereduceerd voornaamwoord bestaan, dan is de gewone volgorde evenwel precies omgekeerd, zoals in [21·4·2/3] al vermeld is: lijdend voorwerp vóór meewerkend voorwerp, bijv.:

Als het meewerkend voorwerp uit een voorzetselconstituent bestaat dan komt het altijd na het lijdend voorwerp. Vergelijk met 9 en 14: