In voorzetselconstituenten zijn de verwijzingsmogelijkheden van wederkerende voornaamwoorden ruimer dan in andere gevallen. In zinnen met een geïmpliceerd onderwerp dat niet identiek is met het getalsonderwerp, hoeft het wederkerend voornaamwoord niet naar het geïmpliceerd onderwerp te verwijzen, maar kan ook het getalsonderwerp antecedent zijn. Een voorbeeld is:

waar zich niet naar het geïmpliceerd onderwerp de agent verwijst, maar naar het getalsonderwerp Johan.

Verwijzing met een persoonlijk voornaamwoord is overigens ook mogelijk, vergelijk:

Deze verwijzingsmogelijkheid van het wederkerend voornaamwoord bestaat alleen als er sprake is van een geïmpliceerd onderwerp en een getalsonderwerp, niet bij twee getalsonderwerpen. Vergelijk:

Bij voorzetsels met lokale betekenis en als dubbelzinnigheid uitgesloten is, bestaat er voor de verwijzing naar een getalsonderwerp zelfs een voorkeur voor een wederkerend voornaamwoord. Vergelijk:

Andere voorbeelden, waar zowel een wederkerend als een persoonlijk voornaamwoord gebruikt kan worden:

Verder kan het wederkerend voornaamwoord na een voorzetsel naar een ander zinsdeel dan het onderwerp verwijzen, bijv. in:

De vorm van het wederkerend voornaamwoord maakt al duidelijk dat het niet naar het onderwerp (we) kan verwijzen. Een omschrijving zoals in ii 3 vermeld [5.3.3.2.2/3], waardoor die jongen onderwerp wordt, is ook niet goed mogelijk. We stellen dus vast dat het wederkerend voornaamwoord hier naar het lijdend voorwerp (die jongen) verwijst.

Hier is ook weer mogelijk:

maar 9 heeft de voorkeur.

Verwijzing naar het meewerkend voorwerp vinden we in de meest voor de hand liggende interpretatie van

Maar noch de grammatica noch de kennis van de wereld verzetten zich tegen de interpretatie waarin de boekhandelaar zelf een boek geschreven heeft, namelijk:

Bovendien is voor de meeste taalgebruikers in beide interpretaties ook mogelijk: