In onderstaande zinnen heffen twee ontkenningen elkaar op. In deze gevallen draagt de tweede ontkenning contrastief accent:

Soms heffen twee ontkenningen elkaar maar ten dele op (de traditionele term is litotes): de volgende uiting kan gebruikt worden om aan te duiden dat Gerard een behoorlijke voetballer is:

Dankzij het mechanisme van understatement, waarbij een zwakke uitdrukking gebruikt om een veel sterkere uitspraak te doen (leuk wagentje wat een enorme auto!) kan (3) ook gebruikt worden om uit te drukken dat Gerard een uitstekende voetballer is.

In andere gevallen versterken de verschillende ontkenningen elkaar, en dat kan op verschillende manieren: met de vaste combinaties nooit geen, niks geen en geeneens geen, met een samentrekkingsconstructie met en, en met verschillende soorten uitlopen:

Dubbele ontkenningen als in (4)-(6) gelden als zeer informeel en passen niet in verzorgde schrijftaal. In de gesproken taal ligt het accent op het eerste negatieve element, dus respectievelijk op nooit, niks en geeneens.

Er is een traditie om meervoudige ontkenningen te bestrijden met het argument dat twee ontkenningen elkaar altijd opheffen; de taalfeiten laten zien dat de werkelijkheid complexer is. Dat het voorbeeld in (4) alleen op een zeemansgraf staan altijd rode rozen zou kunnen betekenen, is aantoonbaar in strijd met het taalgebruik. In diverse tekstgenres zijn dubbele ontkenningen uitstekend, in andere zijn ze een stijlmiddel (zoals de emfatische dubbele ontkenningen 5-8), in weer andere zijn ze ongepast.

Zie ook Ik maak nooit geen fouten (Taaladvies.net ) en Van der Wouden (2007).

Bovendien, anders dan in de wiskunde en de logica is het in taal niet mogelijk onbeperkt ontkenningen toe te voegen: drie ontkenningen betekenen nooit precies hetzelfde als één.

In informeel Belgisch-Nederlands treffen we nog een ander type meervoudige ontkenning aan, met nie(t) meer als tegenhanger van standaardtalig meer. Dit gebruik behoort niet tot de standaardtaal.

Zeijlstra (2010), Leys (2001), Van der Wouden (2018), taalportaal , Paardekooper (1981), Van der Wouden (1997), Verhagen (2005), Van der Wouden (2000), Nooit geen (ik maak - fouten) (taaladvies.net) , Van Poppel (2016)