Lexicale morfemen, die als woord gebruikt kunnen worden, moeten uiteraard uit minstens één lettergreep bestaan, willen ze uitgesproken kunnen worden. Bovendien moet er minstens één klinker in zitten die geen sjwa is, dat wil zeggen: lexicale morfemen moet minstens één volle vocaal bezitten. Functiewoorden, zoals lidwoorden en voorzetsels, kunnen wel de sjwa als enige vocaal hebben. Daarin komen ze overeen met affixen:

Voornaamwoorden en bijwoorden hebben vaak twee vormen, een sterke vorm met een volle vocaal, en een zwakke vorm met een sjwa:

De zwakke vorm kan niet op systematische manier worden afgeleid van de sterke vorm. Bovendien kunnen ze niet altijd in dezelfde context gebruikt worden. Beide vormen moeten dus in het lexicon worden opgeslagen

Zie Gussenhoven (1985), Berendsen (1986).

. De keuze tussen de twee vormen is deels prosodisch bepaald: in een beklemtoonde positie moet de sterke vorm gekozen worden, terwijl de zwakke vorm alleen in onbeklemtoonde positie kan voorkomen.

Affixen hebben nog meer eigenschappen die niet voor lexicale morfemen gelden. Zo bevatten affixen maximaal twee klinkers – en creëren ze dus maximaal twee syllaben –, terwijl lexicale morfemen wel uit meer dan twee syllaben kunnen bestaan. In dit opzicht is het Nederlands niet uitzonderlijk: er bestaat een universele tendens dat gebonden morfemen een beperktere fonotaxis hebben dan lexicale morfemen. Opmerkelijk in dit verband is dat de meeste in de eerste tabel genoemde suffixen alleen alveolaire medeklinkers bevatten: s, t, d, l, r, n. Universeel zijn alveolaire consonanten de meest voorkomende consonanten; dat wil zeggen dat iedere taal in ieder geval dit type consonanten heeft.