De werkwoorden besluiten, beweren, denken, eisen, geloven, hopen, verlangen, vermogen, verzuimen, vrezen en zeggen worden verbonden met een infinitief met te. Het getalsonderwerp van het groepsvormend werkwoord is vrijwel altijd tevens het geïmpliceerd onderwerp van de infinitief. Alleen als zeggen de betekenis 'opdragen' heeft, is het meewerkend voorwerp van zeggen het geïmpliceerd onderwerp van de infinitief (zie voorbeeld 13).

Het werkwoord vermogen ('kunnen') is verplicht groepsvormend, zowel in onvoltooide als in voltooide tijden. In het laatste geval wordt een vervangende infinitief gebruikt.

De andere werkwoorden zijn niet-verplicht groepsvormend. In het algemeen komen ze alleen in onvoltooide tijden groepsvormend voor en bestaat er ook daar een lichte voorkeur voor niet-groepsvormend gebruik, dus zoals in de (b) -zinnen hieronder. Voorbeelden:

Bij 13 is er een duidelijker voorkeur voor niet-groepsvormend gebruik.

Een enkele keer kunnen de genoemde werkwoorden ook in voltooide tijden groepsvormend gebruikt worden, maar dan niet met een vervangende infinitief zoals bij vermogen, maar altijd met een voltooid deelwoord (het gaat dan om het zogenaamde quasi-groepsvormende gebruik). Zo is voor veel taalgebruikers een zin als 14a aanvaardbaar, naast een niet-groepsvormende als 14b; groepsvorming zoals in 14c is in ieder geval uitgesloten: