De werkwoorden liggen, zitten, hangen (onovergankelijk), staan en lopen zijn verplicht groepsvormend; vergelijk:

In de voltooide tijden krijgen de genoemde werkwoorden de vorm van een vervangende infinitief, zoals uit 1 blijkt. Het getalsonderwerp van deze groepsvormende werkwoorden is tevens het geïmpliceerd onderwerp van de daarmee verbonden infinitief: in 1 is 'Ton' degene die 'zit' en die 'werkt'.

De met deze werkwoorden verbonden infinitief wordt voorafgegaan door te, dat echter na liggen, zitten, staan en lopen onder bepaalde voorwaarden kan vervallen of bij voorkeur vervalt (zie [18.5.4.1/ii]; voor hangen zie men hierna).

Deze werkwoorden geven de houding of positie aan van degene die of van datgene wat de handeling verricht of in de toestand verkeert die door het zelfstandig werkwoord wordt uitgedrukt; vergelijk 1 en:

De betekenis van deze groepsvormende werkwoorden (met uitzondering van hangen; zie hierna) is echter soms verzwakt tot 'bezig zijn met'. De volgende zinnen kunnen bijvoorbeeld gebruikt worden zonder dat de door het onderwerp aangeduide personen werkelijk 'zitten', 'lopen' of 'liggen':

Zinnen als deze hebben vaak een ondertoon van irritatie en komen vooral in gesproken taal voor. Zowel in de oorspronkelijke als in de verzwakte betekenis geven deze groepsvormende werkwoorden tevens aan dat de door het zelfstandig werkwoord uitgedrukte werking voortduurt.

Het groepsvormende werkwoord hangen (met onovergankelijke betekenis) onderscheidt zich in drie opzichten van de andere werkwoorden in deze categorie. Bij de infinitief die van hangen afhangt is te niet of nauwelijks weglaatbaar, vergelijk:

De zojuist genoemde betekenisverzwakking komt bij hangen niet voor: het betekent altijd 'in hangende toestand verkeren', al is hier wel onderscheid te maken tussen meer en minder letterlijk gebruik. Verder zijn er eigenaardigheden bij het vormen van de voltooide tijden. Het werkwoord hangen kan niet alleen volgens de regel (zie [18.5.2.1/ii]) als vervangende infinitief voorkomen (zie 7a), maar een enkele keer ook als voltooid deelwoord, dat dan verplicht op de infinitief volgt (zie 9b). Anderzijds is het vormen van een voltooide tijd bij minder letterlijk gebruik van hangen moeilijk (zie 11). Voorbeelden: